Αυτός είναι, ο λόγος της τραγωδίας: ο άνθρωπος θήραμα των θεών. Η κωμωδία -το ξέρουμε- είναι, η άλλη όψη του νομίσματος. Όσο ο βίος του χειραγωγείται, από μια εξουσία, ο άνθρωπος αναζητά την ελευθερία του στην ανατροπή της. Ανατρέπονται οι θεοί; Το ζήτημα δεν είναι αυτό. Οι αρχαίοι πάντως είχαν εφεύρει κάποια τεχνάσματα για να τους αντιμετωπίσουν: Συχνά τους έδιναν ανθρώπινες ιδιότητες, αδυναμίες, μικρότητες, τους κατέβαζαν απ' το βάθρο τους, συγχρωτίζονταν και συναλλάσσονταν μαζί τους.

[...] Η Ελίντα, η ηρωίδα του έργου, όπως η μικρή σειρήνα -αναζητώντας την αληθινή ζωή την ευτυχία που δεν απολαμβάνει στο γάμο της με τον γιατρό Βάνγκελ- στρέφει το βλέμμα της έξω από τα στενά όρια του περιβάλλοντός της, στην ανοιχτή θάλασσα.
"Η κυρά της θάλασσας", αν και στηρίζεται σε μύθο, είναι ένα ψυχολογικό δράμα και αφορά τη σχέση δύο ανθρώπων που ζουν χωρίς έρωτα, εγκλωβισμένοι στο πλαίσιο μιας κοινωνικής σύμβασης.

Διαβάζοντας τη "Ζωή του Μαρκήσιου ντε Σαντ" του Τατσούχικο Σιμπουσάουα, σαν συγγραφέας κεντρίστηκα από το αίνιγμα της συμπεριφοράς της Μαρκησίας ντε Σαντ, η οποία, αφού κατά τη διάρκεια της πολύχρονης φυλάκισης του συζύγου της επέδειξε μια απόλυτη πίστη στον άντρα της, τον εγκαταλείπει τελικά τη στιγμή που εκείνος είναι επιτέλους ελεύθερος. Αυτό το αίνιγμα χρησίμευσε σαν αφετηρία του έργου μου, το όποιο είναι μία απόπειρα κάποιας λογικής εξήγησης.

Το Κακό έχει βρει στον "Οθέλλο" το Έργο του· με τον "Οθέλλο" πιστοποιείται, μέσα από την αναλλοίωτη διάρκεια του έργου, μέσα από την ακατάβλητη αντοχή του ποιητικού λόγου, η αναλλοίωτη διάρκεια του Κακού, η ακατάβλητη αντοχή του δαιμονικού λόγου. Με τον "Οθέλλο" καταδεικνύεται, επισφραγισμένο από κορυφαία ποιητική διάνοια και κατοχυρωμένο από ύψιστο γλωσσικό επίτευγμα, ότι το Κακό δρα πανίσχυρο σ' έναν κόσμο που δεν διαθέτει καμία αντίστοιχη δύναμη για να το αντιμετωπίσει και να το αναχαιτίσει.

Ο Πικάσο έγραψε εκτός από τα δύο θεατρικά του έργα , πολλά ποιήματα, κομμάτια πρόζας και σημειώματα περί ζωγραφικής, ζωής και πολιτικής. Εικόνες που είχε πραγματοποιήσει σε πίνακές του περνούν απ' το ένα μέσο έκφρασης στο άλλο και γίνονται ποίηση. (. . .) Ο Πικάσο οργάνωσε μια ανάγνωση του έργου για φίλους στην Antibes το 1951. Το κείμενο εκδόθηκε για πρώτη φορά από τις εκδόσεις Gallimard, το 1968, με μια παρουσίαση του Michel Leiris στο αυτί του εξωφύλλου. Μετά το θάνατο του Πικάσο το 1973, ο Ανδρέας Εμπειρίκος ανέλαβε να μεταφράσει το έργο για το περιοδικό «Θέατρο» του Κ.

Ένας μεσαιωνικός μύθος περιγράφει την επιστροφή ενός σταυροφόρου από την αιχμαλωσία, του κόμη Ερνστ φον Γκλάιχεν, ο οποίος είχε ξεκινήσει το 1227 για τους Αγίους Τόπους, αφήνοντας στον πύργο του τη σύζυγο και τα δύο παιδιά του. Εκεί αιχμαλωτίστηκε και έμεινε πολλά χρόνια σκλάβος ενός Σαρακηνού σουλτάνου. Η ωραία κόρη του σουλτάνου όμως τον ερωτεύτηκε και του υποσχέθηκε να τον ελευθερώσει, με τον όρο να την πάρει ύστερα μαζί του. Κατάφεραν να ξεφύγουν και να φτάσουν με πλοίο στη Βενετία. Ο κόμης πήγε αμέσως στη Ρώμη, όπου ο Πάπας βάπτισε τη Σαρακηνή και επέτρεψε στον κόμη έναν δεύτερο γάμο.

Η Μικρή μας πόλη είναι ένα έργο νοσταλγικό που ζωντανεύει χαμένες(;) αξίες κι αφήνει στον θεατή μια πικρόγλυκη γεύση. Αν και απέχουμε μόλις έναν αιώνα, η απόσταση χωρική, χρονική και συναισθηματική μοιάζει πολύ μεγαλύτερη εξ αιτίας της αλλοτινής διάστασης που επιτείνεται από το μεταφυσικό επιστέγασμα. Στην Μικρή μας πόλη οι κάτοικοι ζουν τις χαρές της οικογενειακής ζωής, την ανεμελιά της παιδικής ηλικίας, τις αγωνίες της εφηβείας.

Ο Μπρεχτ έγραψε το έργο "Ταμπούρλα μέσα στη νύχτα" προτού να γίνει μαρξιστής, μολαταύτα είναι εμφανής η έννοια της πάλης των τάξεων στη σκέψη του συγγραφέα. Βρισκόμαστε στη Γερμανία λίγο μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο: η αυτοκρατορία κατέρρευσε, η Δημοκρατία της Βαϊμάρης μόλις διακηρύχτηκε, η Συνθήκη των Βερσαλλιών δεν έχει ακόμη υπογραφτεί· είναι μια εποχή καταστροφικής αυτοπεποίθησης και κατάθλιψης· αλλά και μια εποχή των ονείρων και της επανάστασης.

Δύο ζευγάρια διδύμων, χωρισμένοι από μωρά και μεγαλωμένα οι μεν στην Έφεσο οι δε στις Συρακούσες, βρίσκονται ξαφνικά στην ίδια πόλη. Κανείς από τους τέσσερις δεν γνωρίζει πως στους ίδιους δρόμους κυκλοφορούν και τ’ αδέλφια τους. Κανείς από όσους συναντούν δεν μπορεί να τους ξεχωρίσει, μια που, εκτός από το ότι είναι ολόιδιοι, έχουν και τα ίδια ονόματα. Δύο Αντίφιλοι και δύο Δρόμιοι: το μπέρδεμα τεράστιο. Σε ποιον Αντίφιλο κάνει σκηνή η γυναίκα του Εφέσιου; Ποιος φλερτάρει την αδελφή της; Από ποια απειλείται ο Συρακούσιος Δρόμιος και γιατί;

Η φύση της αμαρτίας αποκλείει την ομολογία. 
Δεν θα μπορούσα να εξομολογηθώ ακόμη κι αν ήθελα. 
Δεν θέλω. Αυτό είναι το αμάρτημά μου.