Από νέος, ο Μπρεχτ είχε διαδηλώσει το σεβασμό του στην "ασέβεια" απέναντι στα κείμενα των άλλων (και μάλιστα, τα κλασικά), που τη θεωρούσε μέγιστη ευσέβεια. Γι αυτό, και τα περισσότερα έργα του είναι "διασκευές" όχι μόνον αφηγημάτων κ.λ.π., αλλά και θεατρικών έργων της παλιάς ή της πρόσφατης σκηνικής παράδοσης. Την "πνευματική ιδιοκτησία" τη θεωρούσε καθαρά "αστική αντίληψη", και λίγο πριν πεθάνει, έγραφε :
Στο θεατρικό έργο, Μία χελώνα επονομαζόμενη Ντοστογέφσκι, ο Αρραμπάλ εμπνέεται από τον μύθο του Ιωνά και το διήγημα Ο κροκόδειλος του Ντοστογέφσκι. Ο Μαλίκ και η γυναίκα του Λίσκα επισκέπτονται τον ζωολογικό κήπο για να δουν από κοντά μια τεράστια, ραδιενεργό χελώνα-τέρας, με κεφάλι λιονταριού, που γεννήθηκε μετά την ατομική έκρηξη του 19... Ο Μαλίκ, εντυπωσιασμένος από το θέαμα του πελώριου και παράξενου ζώου και στην προσπάθειά του να το παρατηρήσει καλύτερα, το πλησιάζει και εκείνο τον καταπίνει αμάσητο. Η Λίσκα, πανικόβλητη, καλεί για βοήθεια τον υπάλληλο του κήπου, Παπιρί.
Τι συνδέει αυτά τα θεατρικά μονόπρακτα μεταξύ τους, στα οποία το θεατρικό και λογοτεχνικό κοινό διακρίνει, από την πλευρά του Μπρεχτ, μάλλον ένα κλείσιμο του ματιού να αστειευτεί παρά ένα "σοβαρό" λογοτεχνικό εγχείρημα; Είναι όλα τους σύντομα, τολμηρά φαρσύλλια, τα οποία βασίζονται σε υλικό από το μπρεχτικό "Περιβάλλον του Augsburg" (Augsburger Umfeld): δηλαδή, είναι "Θεατρικά του Augsburg". Αποκαλύπτουν -χωρίς να υψώνουν το δάχτυλο- την αστική σεξουαλική ηθική "των δύο μέτρων και δύο σταθμών".
Δεν πρέπει να πεθάνετε. Μην αφήνετε τον εαυτό σας στον θάνατο, μην αφήνετε τον εαυτό σας στο γήρας και την παρακμή. Πρέπει να πάρετε απόφαση να πληγώνετε, πρέπει ν' ανοίξετε κοιλιές, πρέπει να βάλετε τους άλλους ν' ανοίξουν κοιλιές. Πρέπει να κατεβείτε στην κοιλάδα και να τρέξετε, με το όπλο στο χέρι, στα όπλα που σημαδεύουν. Πρέπει να συγκρουστείτε, πρέπει να πολεμήσετε, πρέπει να βάλετε τους άλλους να χτυπήσουν, και να επιτίθεστε ασταμάτητα. Στη μάχη! Δεν υπάρχει καιρός για σκέψη. Η οργή γίνεται ιερή, η εξέγερση κυριαρχεί, δεν πρέπει να πεθάνετε, ακούστε, ακούστε με.
Έργο ιδρυτικό του θεάτρου του παραλόγου, καθώς το ανέβασμά του (1950) προηγείται κατά τρία χρόνια του μπεκετικού "Περιμένοντας τον Γκοντό", η "Φαλακρή τραγουδίστρια" που διακωμωδεί τα ήθη της αστικής τάξης εστιάζοντας στην πιο εκλεπτυσμένη, όπως την έβλεπε ο Ιονέσκο, αγγλική εκδοχή της, γράφτηκε στα γαλλικά και πρωτοπαίχτηκε από Γάλλους ηθοποιούς. Στην πραγματικότητα, ο συγγραφέας φιλτράρει την αγγλική κουλτούρα μέσα από τη γαλλική γλώσσα, την οποία θεωρεί μητρική.
Στο άθλιο υπόγειο που νοικιάζει ο Καστιλιόφ, έχουν βρει κατάλυμα άνθρωποι πάμφτωχοι και περιθωριακοί: ο κλειδαράς Κλιές με την ετοιμοθάνατη γυναίκα του, ένας μέθυσος αποτυχημένος ηθοποιός, ένας ξεπεσμένος βαρόνος, ένας μυστηριώδης προσκυνητής. Ανάμεσά τους η Βασιλίσα, η γυναίκα του ηλικιωμένου ιδιοκτήτη, που προσπαθεί να πείσει τον εραστή της, το νεαρό Βάσκα, να τη βοηθήσει να ξεφύγει από το κολαστήριο, σκοτώνοντας τον άντρα της. Όμως ο Βάσκα έχει το βλέμμα του στραμμένο αλλού.
Ο Μάρλοου στον Εδουάρδο Β΄, μια τραγωδία κατόπτρων, που πρωτοπαίχτηκε το 1593, παρουσιάζει πρώτη φορά στην ελισαβετιανή σκηνή το πρόβλημα της ριζικής αντίστασης σ' έναν ανάξιο ηγεμόνα και το επεξεργάζεται με εξαιρετική τόλμη. Ο Μάρλοου γνωρίζει τους μηχανισμούς άσκησης της εξουσίας από μέσα και οδηγεί σε αποφάσεις διόλου θεολογικής αλλά πολιτικής φύσεως. Για τις αγριότητες του εμφυλίου και την ερείπωση της χώρας όλοι είναι υπεύθυνοι: ο βασιλιάς, η βασίλισσα, οι ευνοούμενοι, η εκκλησία, οι ευγενείς.
Στο "Εσωτερικό" του Μωρίς Μαίτερλινγκ αποτυπώνεται το προνομιακό θέμα που διαπερνά όλο το έργο του βέλγου νομπελίστα συμβολιστή -η υπαρξιακή αδυναμία του ανθρώπου, παραδομένου ανελέητα στο πεπρωμένο του.
Η "Φαίδρα" της Μαρίνας Τσβετάγιεβα είναι ένα αριστούργημα που γεφυρώνει την ποίηση με το θέατρο. Μια ρηξικέλευθη και απολύτως πρωτότυπη εκδοχή του μύθου. Μια σπουδή για τα ζητήματα του έρωτα, τη σχέση ανάμεσα στα φύλα, την εξουσία και τη μητρότητα. Η "Φαίδρα" μεταφράζεται για πρώτη φορά στα ελληνικά από τον Χρήστο Χρυσόπουλο, με την αρωγή της φιλολόγου Έλενας Ριζίκοβα.
«Καθέναν που οι θεοί θέλουν να καταστρέψουν, πρώτα -αλίμονο!- τον καταντούν τρελό!
Μονάχη ο βασιλιάς την άφηνε, στα δάση ροβολούσε με το σκυλί του αντάμα!
Κι εκείνη -η ανέγγιχτη-
