Τα χαμηλόφωνα διηγήματα του Wallace Stegner (1909-1993) παρουσιάζουν κρυφές πλευρές της πολυδιάστατης αμερικανικής ενδοχώρας, αποδομώντας στερεότυπα και μύθους συνυφασμένους με την Άγρια Δύση: εδεμικές περιγραφές της φύσης, όπου όμως εμφιλοχωρεί το δαιμονικό στοιχείο, ύμνος στη χαρά της ζωής, παιδιά αντιμέτωπα με τη βία και τον θάνατο, γυναίκες με συμπόνια και καρτερία.

Μια νεαρή γυναίκα με γαλάζια μάτια ερωτεύεται ένα στυγνό δολοφόνο. Ένας εκδικητικός ευγενής, συναντά ξαφνικά τον εραστή της γυναίκας του. Ένας άντρας παρακολουθεί κάθε βράδυ τον ίδιο ακροβάτη, με μια παράξενη εμμονή καρφωμένη στο μυαλό του. Ένας διαρρήκτης συναντάει κάποιον που με τίποτε δεν περιμένει στο σπίτι που έχει μπει να κλέψει. Ένας ερωτευμένος άντρας δίνει το πιο τρομακτικό φιλί στην αγαπημένη του...

Ο Μπενεντέτι επέλεξε να μιλήσει για τα βασανιστήρια και τη σχέση βασανιστή-βασανιζόμενου μέσα από ένα θεατρικό έργο τεσσάρων πράξεων, όπου κάθε ιντερμέδιο ανάμεσα στις πράξεις σηματοδοτεί κι έναν ακόμη γύρο ολοένα και κλιμακούμενων βασανιστηρίων για τον κρατούμενο. Μέχρι να αρχίσει η επόμενη πράξη και να πάρει τη σκυτάλη ο "καλός" της υπόθεσης -ο ανακριτής-, που με όλη την αλαζονεία της τρομερής του εξουσίας είναι σίγουρος ότι θα τον κάνει να μιλήσει και βέβαια να αποδεχθεί την ήττα του.

Ιταλία, 1922. Η φασιστική λαίλαπα έχει κατακλύσει σχεδόν όλη την ιταλική χερσόνησο. Οι ηρωικές εστίες αντίστασης σβήνουν η μία μετά την άλλη. Η απογοήτευση και η ανησυχία έχει κυριεύσει το αντιφασιστικό στρατόπεδο που τσακίζεται από την καταστολή και ταλανίζεται από τις εσωτερικής διαιρέσεις. Κι όμως, κάποιοι δεν το βάζουν κάτω! Είναι ο λαός της Πάρμας, οι κάτοικοι του Ολτρετορέντε και των άλλων λαϊκών συνοικιών της πόλης, αυτοί "που μπορεί τη μέση να την τσάκιζαν μέρα-νύχτα, αλλά το κεφάλι δεν το έσκυβαν ποτέ".

Ο Ιβάν Ιβάνοβιτς και ο Ιβάν Νικηφόροβιτς, δύο γείτονες, γαιοχτήμονες, κάτοικοι της αγροτικής πόλης του Μίργκοροντ και ταυτόχρονα φίλοι, είναι οι "πρωταγωνιστές" της πρωτόγνωρης ιστορίας μας.

Η αποκάλυψη της αλήθειας για τον Αντρέι Εφήμιτς Ραγκίν έρχεται τη στιγμή του θανάτου του, πολύ αργά πια για να γνωρίσει τι είναι ζωή σε έναν κόσμο δίκαιο και σοφό.

Το "Πορτραίτο" είναι η ιστορία ενός νεαρού ζωγράφου, του Αντρέι Πετρόβιτς Τσερτκόφ, που σε μια περιήγησή του στα καταστήματα έργων τέχνης και στα παλαιοπωλεία της Αγίας Πετρούπολης πέφτει επάνω σε ένα τρομακτικά ζωντανό πορτραίτο, που τον σαγηνεύει και τον σκλαβώνει ολοκληρωτικά. Τελικά, με τα μοναδικά χρήματα που είχαν απομείνει στην τσέπη του, αγοράζει την μυστηριώδη εικόνα, και έτσι ξεκινά η συγκλονιστικότερη και δραματικότερη περίοδος της ζωής του.

Με αυτήν την έκδοση παρουσιάζεται για πρώτη φορά στα ελληνικά ο λογοτέχνης Γουλιέλμος Μπους.

Η σειρά "αρθούρος" των εκδόσεων Γαβριηλίδης εμπλουτίστηκε με το βιβλίο "Το όνειρο του Εδουάρδου" στην εξαιρετική μετάφραση του Γιάννη Κοιλή. Στην ίδια έκδοση περιλαμβάνεται η αυτοβιογραφία του Μπους, με τίτλο "Όσο για εμένα", σχόλια του μεταφραστή μαζί με την Μαρία Τσατήρα, καθώς και ένα επίμετρο σε μορφή βινιετών από τον Νικήτα Σινιόσογλου.

Ο Αμερίγκο Ορμέα, μέλος κάποιου αριστερού κόμματος, ορίζεται αντιπρόσωπος σ' ένα εκλογικό κέντρο, προπύργιο των χριστιανοδημοκρατών: ένα εκκλησιαστικό ίδρυμα για ανίατους ασθενείς και άτομα με ειδικές ανάγκες. Η πλήρης εξάρτησή τους από το προσωπικό και τη διεύθυνση του ιδρύματος μετατρέπει αυτούς τους ανθρώπους σε εύκολα θύματα της πιο αναίσχυντης πολιτικής εκμετάλλευσης. Τα όσα βλέπει και ακούει τη μέρα εκείνη ο Ορμέα τον χαράζουν βαθιά και τον οδηγούν σε δρόμους και λύσεις που δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί.

"Ο Σελινούντας είναι ο κόσμος, είναι μια τάξη που την ορίζουν κινήσεις γλύκες και ήρεμες, μια αρχέγονη λιτότητα που αδυνατεί ν' αναμετρηθεί με τη γενική παγκόσμια τρέλα.
Ο Σελινούντας είναι μια σκηνή στην έρημο, όπου είσαι ή βοσκός ή καμήλα· δεν είναι το παλάτι της Βαβυλώνας ούτε η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Μόνο από μια τέτοια σκηνή μπορεί να προέλθει κάτι που να φέρνει την αλήθεια, γιατί ο Σελινούντας δεν είναι φιλοσοφική αλληγορία, ούτε εικονική, πόσο μάλλον ταξική· είναι η ιστορία καθαυτή".