Ο Τολστόι είναι πιστός της ζωής, και προπάντων υπερασπίζεται τη ζωή ενάντια στο θάνατο. Υπερασπίζεται τον θνήσκοντα Ιβάν Ιλίτς ενάντια στον ίδιο του τον θάνατο, χωρίς να λησμονεί ότι ακόμη και η «δυσπραγία» του, η δυσαναλογία ανάμεσα στα σχέδια και στα μέσα που διαθέτει, είναι αναπόσπαστα στοιχεία του ρεύματος που ακολουθεί η ζωή του, αναπόσπαστα στοιχεία του πόνου και της αδικίας που ολοκληρώνουν τη ζωή και την κάνουν να υπερτερεί μπροστά στον θάνατο, ή, ακόμη, επιβεβαιώνουν τον αιώνιο ανταγωνισμό μεταξύ της ζωής και του θανάτου, με αδιαμφισβήτητο τον θρίαμβο της ζωής.

"Οι Κοζάκοι" δημοσιεύτηκαν το 1863 και είναι μια από τις ωραιότερες νουβέλες του Τολστόη, στην οποία υποστηρίζει την ανωτερότητα των πρωτόγονων ανθρώπων. Είναι η περίοδος που και ο ίδιος έχει αφιερώσει ολοκληρωτικά τον εαυτό του στη γεωργία και την ευημερία της ιδιοκτησίας του.

Τοποθετημένη στη σύγχρονη Ευρώπη, η ιστορία του "Azorno" εκτυλίσσεται μεταξύ πέντε γυναικών και δυο ανδρών. Ένας από τους άνδρες είναι συγγραφέας, ο άλλος είναι ο πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος. Όλες οι γυναίκες είναι έγκυες από τον πρωταγωνιστή. Και τίθενται τα ερωτήματα: ποιος είναι ο αφηγητής; Έχει σκοτωθεί κανένας; Μήπως κάποιος έχει παραφρονήσει; Και τελικά τίνος βιβλίο είναι αυτό; Η ιστορία τελειώνει με έναν αγώνα μεταξύ δύο χαρακτήρων που ενδέχεται να είναι ένας.

«Το φθίνον φως» (1931), του Pierre Drieu la Rochelle, είναι ένα σύντομο, πυκνό μυθιστόρημα που αφηγείται την πορεία του τριαντάχρονου, αστού και αλκοολικού, Αλαίν Λερουά, από την θεραπεία αποτοξίνωσης προς την αυτοχειρία. Ωραίος ακόμα, ένας άλλοτε κοσμικός με πολλές κατακτήσεις και επιτυχίες, είναι σήμερα ένας άνθρωπος εσωτερικά εξαντλημένος, ανίκανος να ζήσει με όσα του έδινε η έως τώρα ζωή του, αποφασισμένος, από την πρώτη σχεδόν σελίδα του βιβλίου, να μη δώσει παράταση στο απόλυτο μηδέν μέσα στο οποίο σέρνεται χωρίς καμία πιθανότητα εξόδου ή έστω διεξόδου.

Αν διάλεγες πέντε ξεχωριστά πρόσωπα που σημάδεψαν τη ζωή σου, ποια θα ήταν αυτά; Αν σήκωνες το ποτήρι σου για να κάνεις μια πρόποση στο καθένα από αυτά, τι θα τους έλεγες; Και τι θα είχες μάθει για τον εαυτό σου όταν όλα θα είχαν ειπωθεί;

Τότε...

Ένα βράδυ, η Άνι εξαφανίστηκε. Όλοι έβαλαν το χειρότερο στο μυαλό τους. Ως εκ θαύματος, μετά από σαράντα οκτώ ώρες επέστρεψε. Κάτι είχε συμβεί όμως στην αδερφή μου. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Το μόνο που ξέρω είναι πως, όταν επέστρεψε, δεν ήταν η ίδια. Δεν ήταν η δική μου Άνι. Δεν ήθελα να το παραδεχτώ, αλλά μερικές φορές μου προκαλούσε τρόμο.

Τώρα...

Εμφανίστηκε ένα μήνυμα στα Εισερχόμενα. Παραλίγο να το διαγράψω αμέσως, αλλά τελικά το άνοιξα. Ξέρω τι συνέβη στην αδερφή σου. Συμβαίνει ξανά...

Η πραγματική πόλη του Ρίο με τη βία και τον ερωτισμό της γίνεται η μεταφορική εσωτερική διαδρομή της πρωταγωνίστριας προς τη μοίρα της, συμπλέκοντας την δίψα και το πάθος με την έκσταση και τον θάνατο. Δύο ομόκεντρες ιστορίες, της ηρωίδας και της αφηγήτριας, που θα ταυτιστούν ως θριαμβευτικός αποχαιρετισμός του Ρ ίο και ως ύμνος στην αιωνιότητα της γραφής. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Η μοναδικότητα αυτού του βιβλίου είναι η διαρκής σύγκρουση έσω και έξω κόσμου που περιπλέκει αυτό που θεωρούμε πραγματικότητα". (Die Welt)

Βαρκελώνη, αρχές της δεκαετίας του ’30. Η Νατάλια είναι ένα όμορφο κορίτσι που δουλεύει σε ζαχαροπλαστείο. Κάποια μέρα πηγαίνει να διασκεδάσει στη μεγάλη γιορτή της Γκράσια χωρίς να υποψιάζεται ότι εκεί πρόκειται να συμβεί αυτό που θα σημαδέψει την ύπαρξή της. Αρχικά διστάζει όταν ένα άγνωστο αγόρι την πλησιάζει και της προτείνει να χορέψουν. Όμως ο Κιμέτ είναι δυναμικός και γοητευτικός, την κοιτάζει με δυο μάτια μικρά και υποσχετικά. Εκείνη θα του απλώσει το χέρι. Εκείνος θα της αλλάξει το όνομα και τη ζωή. Παντρεύονται, γίνονται γονείς.

Η ποίηση κι ο ποιητής δε διαχωρίζονται - δεν μπορώ να γράψω για την ποίηση χωρίς να γράψω για τον ποιητή. Στην πραγματικότητα, εγώ, σαν ποιητής, είμαι η ποίηση που γράφω. Δεν ήξερα πώς να γράψω ένα ποίημα όταν ένιωσα πως ήθελα να γίνω ποιητής. Ήμουνα δεκατριών χρονών και μόνος στον κόσμο -χωρίς μητέρα, και με τον πατέρα μου στον πόλεμο. Ανήκα στους δρόμους και σχολείο δεν πήγα: για να τη βγάζω έκλεβα μικροπράγματα και για να κοιμηθώ κατέφευγα στις στέγες και στους υπόγειους σιδηροδρόμους της πόλης, της μεγάλης άγριας πόλης της Νέας Υόρκης κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο το 1943.