Tύρος, Σιδώνα, Βηρυτός, Βύβλος, Άραδος, Μοτύη, Καρχη­δόνα…: πόλεις που άφησαν η καθεμία το δικό της στίγμα στην ιστορία της Μεσογείου, πρωτοπορώντας στο εμπόριο και στη ναυτιλία. Πόλεις φοινικικές, συνδεδεμένες με έναν λαό που αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα αινίγματα για τους ιστορικούς της Αρχαιότητας. Μολονότι οι κλασικές πηγές απονέμουν στους Φοίνικες την τιμή ότι ήταν αυτοί που μετέφεραν στη Δύση την πρώτη αλφαβητική γραφή, με βάση την οποία ανέπτυξαν οι Έλληνες το ελληνικό αλφάβητο, η φοινικική γραμματεία δεν έχει αφήσει κανένα ίχνος στην ιστορία.

Ο Αελιών ήταν στα μάτια μου πάντοτε το σύμβολο της ίδιας της "ισραηλινότητας", γεννημένος σε τούτη τη γη, μαχητής... Δεν μπορώ να το πιστέψω πως είναι επιζών του Ολοκαυτώματος. Αυτή ήταν η αντίδραση ενός υφισταμένου του αξιωματικού Μωσέ Αελιών όταν, χρόνια αργότερα, πρωτοείδε την αυτοβιογραφία του. Δύσκολα, πράγματι, μπορούσε να συνδέσει κανείς τον μάχιμο αξιωματικό με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Ο καθηγητής κ. Βασίλης Φίλιας απεβίωσε την 12/2/2018. Λίγο πριν την αποδημία του, ολοκλήρωσε το τελευταίο του πόνημα, που αποτελείται από επιστημονικές εργασίες δημοσιευμένες σε διάφορα έντυπα, βιβλία, περιοδικά και εφημερίδες.
Στον παρόντα τόμο ο συγγραφέας, ασχολείται με θέματα, κοινωνιολογικά, πολιτικά και ιστορικά, αφήνοντας το έργο αυτό ως τελευταία παρακαταθήκη.

ΥΛΙΚΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΙΔΑΣ ΤΗΣ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ. 23 Νοέμβρη 2019

Ένα βιβλίο που αποδεικνύει ότι τίποτα δεν μένει το ίδιο.

Στην έως τώρα ακαδημαϊκή συζήτηση για την Ελληνική Επανάσταση σε μεγάλο βαθμό απουσίαζε η οθωμανική πλευρά. Στο παρόν βιβλίο για πρώτη φορά παρουσιάζεται με συστηματικό τρόπο η πρόσληψη της Επανάστασης από την οθωμανική πολιτική ελίτ. Από την εξέλιξη της οθωμανικής πολιτικής σκέψης έως την ερμηνεία των γεγονότων της Επανάστασης, από τους ιστοριογράφους της Υψηλής Πύλης (Σανί-ζαντέ, Εσάτ και Μπαχίρ Εφέντη, Τζεβντέτ Πασά) το βιβλίο αναδεικνύει τους τρόπους που η Ελληνική Επανάσταση επέδρασε στην οθωμανική πολιτική ορολογία και σκέψη.

Πώς αντιλαμβάνονταν οι Έλληνες τον ρόλο της Ευρώπης απέναντι στο νεοσύστατο κράτος τους; Πώς αντέδρασαν στην υποχώρηση του φιλελληνισμού και στις έμμεσες ή άμεσες επεμβάσεις των εγγυητριών Δυνάμεων στο εσωτερικό της χώρας; Πώς αξίωναν τα «κακομαθημένα παιδιά της ιστορίας» να συνδράμουν αυτές οι Δυνάμεις στην πορεία της εθνικής ολοκλήρωσης -και όχι μόνο-, εξαργυρώνοντας έτσι πολιτικά την πνευματική οφειλή τους στην ένδοξη αρχαιοελληνική κληρονομιά; Η παρούσα μελέτη καταγράφει και αναλύει αυτά τα ζητήματα με βάση τον Τύπο, που συνιστούσε το πιστότερο κάτοπτρο των ιδεολογικών ζυμώσεων στη μετε

Ο Μεσοπόλεμος, δηλαδή η περίοδος 1922-1940, είναι η σημαντικότερη περίοδος στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας. Τότε ουσιαστικά μπήκαν οι βάσεις για τη συγκρότηση της πραγματικότητας όπως τη ζούμε σήμερα.

...οι ληστές της κεντρικής Ελλάδος ήσαν επίγονοι των κλεφτών και σε ορισμένες περιοχές συνεχιστές του ρόλου που έπαιζαν στο παρελθόν οι αρματολοί. Βέβαια, από τη σκοπιά του νεοσύστατου και δυτικότροπου κράτους, οι ληστές ήσαν εγκληματίες κατά της δημοσίας ασφαλείας και ως εγκληματίες αντιμετωπίστηκαν, επίσημα τουλάχιστον, από την αρχή.

Η Ελλάδα ήταν γι' αυτούς μια μακρινή και ονειρεμένη χώρα, στην οποία έπρεπε κάποτε να επιστρέψουν, χωρίς ωστόσο να έχουν μια σαφή προοπτική επαναπατρισμού. Παρακολουθούσαν από απόσταση τους τσακωμούς των γονιών τους και τις ενδοπροσφυγικές συγκρούσεις για ζητήματα τα οποία, κατά κανόνα, είτε δεν καταλάβαιναν είτε τους φαίνονταν απόμακρα και αδιάφορα. Όσοι από αυτούς εκφράστηκαν πολιτικά, το έκαναν κατά κύριο λόγο από αισθήματα υποχρέωσης και σεβασμού προς τους αγώνες των γονιών και των παππούδων τους.