Η δράση του βιβλίου εκτυλίσσεται στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία των αρχών του 20ού αιώνα, την περίοδο του Μακεδονικού Αγώνα. Η λίμνη των Γιαννιτσών αποτελεί το επίκεντρο των συγκρούσεων ανάμεσα στα βουλγαρικά και τα ελληνικά ένοπλα σώματα που διεκδικούν τον έλεγχο της περιοχής.
Η συγγραφέας αξιοποιεί ιστορικό υλικό που στηρίχτηκε στη μελέτη της σε αρχεία και σε προσωπικές μαρτυρίες, το οποίο συνδυάζει με μυθοπλαστικά στοιχεία. Κεντρικοί ήρωες είναι ο Αποστόλης και ο μικρός Γιοβάν, οδηγοί των Ελλήνων ανταρτών στα δαιδαλώδη μονοπάτια του Βάλτου.

"ΤΡΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΕΝ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΠΟΤΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΑΣΥΝΕΙΔΗΤΟ: ΟΙ ΙΔΕΕΣ, ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ".
Ο Ιάσονας είναι ένας ζωγράφος που γεννήθηκε στη Σύρο και ζει στο Παρίσι. Προσπαθεί να φτιάξει το ιδανικό χρώμα, αυτό που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στη μνήμη των ανθρώπων.
Ο Κόρι είναι απόφοιτος του ΜIT και ικανότατος προγραμματιστής. Θέλει να γράψει την τέλεια ρουτίνα, τον κώδικα που θα μπορεί να αναγνωρίσει ένα αριστούργημα της τέχνης προτού το δει ανθρώπινο μάτι.

Χωρίς τη γνώση του παρελθόντος δεν οικοδομείται το μέλλον. Το χρέος προς την ιστορία αυτού του τόπου με παρότρυνε να εξιστορήσω ένα πραγματικό γεγονός, μια αληθινή ιστορία που την έζησα αυτοπροσώπως. Αυτή η ιστορία ανήκει στο παρελθόν, όμως είναι και επίκαιρη. Είναι μια αληθινή ιστορία μέσα στην πληθώρα γεγονότων αυτής της περιόδου, ένα κομμάτι των αγώνων του ικαριώτικου λαού για μια καλύτερη ζωή, μια ιστορία που έγραψαν απλοί και ταπεινοί άνθρωποι. Είναι γεγονότα που τα κατέγραψα εγώ ο ίδιος και τα καταθέτω με κάθε λεπτομέρεια.

Παραιτημένοι συγγραφείς, αιωνόβια δέντρα με τη μορφή γυναικών, δραπέτες της επαρχίας, οικογένειες των φωνών/των σιωπών/των απόντων, καζανόβες με εκλεκτές φανταστικές φιλίες, θυρωροί με χαρισματικές μύτες, ζευγάρια που έχουν απαχθεί από τη ρουτίνα, εραστές που ντρέπονται τη διαφορετικότητά τους, πρόσφυγες που φοβούνται το άνοιγμα μιας πόρτας, κορίτσια που πρέπει να αντέξουν τη νύχτα για ακόμα μία νύχτα, βαρετές καρικατούρες εμπόρων, μυστήριοι Γάλλοι που δεν είναι Γάλλοι, αδιάφορα αγόρια που συντηρούν στον καταψύκτη την εφηβεία τους καλοδιατηρημένη, χήρες όμοιες απάτητα κάστρα, τερματικοί στα

Εκεί στην άκρη του βράχου...στην κόψη του γκρεμού... οι πέτρες γυαλίζουνε τις νύχτες σαν κοφτερά μαχαίρια.
Οι πιο πολλοί έφτασαν ως εδώ δίχως καλά καλά να το καταλάβουν. Τους ξέβρασε ένα άγριο κύμα της μοίρας τους.
Είναι και κάποιοι, λιγοστοί είν’ αυτοί, που ξεκίνησαν μόνοι τους, παρασυρμένοι από μια χίμαιρα.
Έτσι... για να συναντήσουν την ψυχή τους, πέρα από τα όριά της.
Έτσι... για να προκαλέσουν το πεπρωμένο τους.
Έτσι... για να θαυμάσουν το τοπίο.

Η μέθοδος της μπουρμπουλήθρας είναι ένα ποιητικό πεζό που γράφτηκε παράλληλα με την εξέλιξη της πανδημίας και συνδέει την Ιστορία και τις ιστορίες της, τα οικιακά φαντάσματα και τους απόηχους της παιδικής ηλικίας, τον τραχύ ρεαλισμό της υγειονομικής κρίσης με το φανταστικό και το ονειρικό στοιχείο. Ένα λούνα παρκ επάλληλων ιστοριών που ξεκινούν από ένα σπίτι της Αθήνας υπό συνθήκες αναγκαστικού εγκλεισμού και εξακτινίζονται στο ακινητοποιημένο παρελθόν και στο ρευστό μέλλον.

«Δεν ήταν για σένα, Μενέλαε, η Ελένη...» μου 'χε πει κάποτε ο Οδυσσέας.
«Για κανέναν δεν ήταν. Τέτοια ομορφιά πόσο να την αντέξεις;»
Ακούγονταν πειστικά τα λόγια του. Ότι με έπνιγε η καλλονή της ή το πένθος της ή η μπερδεμένη, αξεδίψαστη ψυχή της. Έπειθαν. Μα δεν ίσχυαν. Ακούστε τη δική μου αλήθεια.
Την άφησα να φύγει επειδή την αγαπούσα. Και ήξερα, ένιωθα, λαχταρούσα να ξαναρχίσει τη ζωή της αλλιώς. Τι θα πει αγαπάω; Ανάθεμα αν έχετε προφέρει αυτό το ρήμα πέντε φορές σε όλη σας τη ζωή, τις τέσσερις για τη μάνα σας. Το τρέμετε - σας έχουν μάθει να το τρέμετε.

Σε ένα ξενοδοχείο της Κρακοβίας ένας ώριμος άντρας, συντετριμμένος από τον πρόσφατο χαμό της γυναίκας του, συναντά μια αινιγματική κοπέλα. Παρότι εντελώς άγνωστοι και διαφορετικοί μεταξύ τους, εκείνος Έλληνας κι εκείνη Ιταλίδα, εκείνος καθηγητής λογοτεχνίας κι εκείνη ηθοποιός, αισθάνονται πως τους συνδέει κάτι απροσδιόριστο. Η τυχαία συνάντησή τους προκαλεί το ξετύλιγμα ιστοριών που οδηγούν τον αναγνώστη πίσω στον χρόνο, σε ένα αρχοντικό της Χίου και ακόμα πιο πίσω, σε ένα καθολικό μοναστήρι στη Συρακούσα.

Η ζωή και οι εμπειρίες ενός νεαρού ζευγαριού και των παιδιών τους, που φεύγουν από την Τρίπολη για να εγκατασταθούν σ’ έναν «πρότυπο» οικισμό μεταλλείων. Στη νουβέλα αυτή η Πίτσα Σωτηράκου φωτίζει μια σύγχρονη νεοελληνική τραγωδία. Αντλεί το υλικό της από πραγματικά γεγονότα και καταστάσεις, έτσι όπως τα έζησε η ίδια σα γιατρός στη Λάρυμνα ή της αφηγήθηκαν γυναίκες της περιοχής. Το έργο κορυφώνεται με τη μεγάλη απεργία της ΛΑΡΚΟ το 1977 και τον αντίκτυπό της πάνω στο ζευγάρι.