Τι είναι ο Ίων; Τραγωδία ή κωμωδία; Και ποιος είναι πρωταγωνιστής; Ο Ίων, ο θεϊκός νόθος, όπως δηλώνει ο τίτλος, ή μήπως η μάνα του, η Κρέουσα; Και ακόμη τι σημαίνει ο υπόγειος διάλογος του έργου με τον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλή; Και τι σημαίνουν οι απανωτές, προκλητικές σχεδόν, επαναλήψεις μέσα στο έργο; Μήπως διότι μας προτείνει από τον δρόμο του θεάτρου την έξοδο από την επανάληψη του ψυχαναγκασμού και της βίας στις σχέσεις των γενεών και των φύλων κάθε εποχής; [...] (Από την έκδοση)

Δυο γυναίκες, δυο διαφορετικοί αλλά ταυτόχρονα παράλληλοι κόσμοι. Η Ερατώ, στο από κάτω διαμέρισμα, είναι μια παντρεμένη γυναίκα. Η πόρνη, στο από πάνω, έχει κάνει το σπίτι της μαγαζί. Τα βράδια η Ερατώ ακούει τους ήχους να πλημμυρίζουν το σιωπηλό της υπνοδωμάτιο. Ζει με την χαρά των άλλων. Ώσπου μια νύκτα ακούει κάτι, που της αλλάζει την ζωή...

Το δραματικό έργο «Αύριο» της Έφης Τούμπα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά από την ομάδα "ΘΕ.Α.ΜΑ" σε σκηνοθεσία Βασίλη Οικονόμου, στις 18 Αυγούστου 2012, στο πλαίσιο του φεστιβάλ «Σικυώνια 2012», στο Κιάτο Κορινθίας (Αποθήκες ΑΣΟ).
Αποτελεί την καταγραφή του φόβου και των ανησυχιών που γεννά μια κρίση (κάθε είδους), και πως αυτά μπορούν να αντιμετωπίζονται μέσω της ανθρώπινης ψυχικής δύναμης. Το έργο είναι γραμμένο με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν να συμμετέχουν άτομα με κινητική αναπηρία.

Στη βάση του τραγικού μύθου στις "Βάκχες" του Ευριπίδη υπάρχει ένας αγώνας κυριαρχίας μεταξύ δύο ισχυρών ανδρών. Ο Πενθέας και ο Διόνυσος μάχονται σε ένα σκληρό παιχνίδι εξουσίας. Ο θεός εμπλέκεται σ’ αυτό από διπλή τιμωρητική διάθεση. Θέλει να τιμωρήσει τις κόρες του Κάδμου που συκοφάντησαν τη μάνα του θεού. Θέλει να τιμωρήσει τον εξάδελφό του Πενθέα πού, ως άρχοντας της Θήβας, αντιστέκεται στην εισαγωγή της διονυσιακής λατρείας στη Θήβα.

Τον Ιούνιο του 2015, στην Ρώμη, όπου με είχε προσκαλέσει να παρακολουθήσω την παράστασή του "Armine, my sister" που έχει ως αφετηρία της το ολοκαύτωμα των Αρμενίων από τούς Τούρκους, ο Jaroslav Fret, διευθυντής τού Grotowski Institute, που εδρεύει στο Wroclaw, σκηνοθέτης και ηθοποιός, μού πρότεινε να γράψω ένα κείμενο για την νέα παράσταση που ετοίμαζε βασισμένη στον μύθο τής Μήδειας, με την ομάδα τού Teatr ZAR το οποίο έχει ιδρύσει.

Στην προηγούμενη ζωή μου πρέπει να είχα σκοτώσει πολύ κόσμο και τώρα την πληρώνω. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Γύρω μου οπτασίες,
όλη μου η ζωή
μια ιστορία
με ακούνητα σχέδια. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η προπολεμική Θεσσαλονίκη, περισσότερο μέσα από μυθικές μνήμες και διηγήσεις παρά στον ρεαλισμό της.
Η ανατολίτικη και ευρωπαϊκή ατμόσφαιρά της. Τα «μέγαρα» και οι παράγκες της. Οι Εβραίοι. Οι Φραγκολεβαντίνοι. Οι πρόσφυγες. Οι φυματικοί. Οι καπνεργάτες. Το Λεμπέτ. Το επταπύργιο. Η ομίχλη, η υγρασία του λιμανιού. Οι λιακάδες και οι παγωνιές της.
Το έργο διαδραματίζεται μια παγωμένη παραμονή Πρωτοχρονιάς.
Είναι αργά. Δυο γυναίκες ετοιμάζονται να δεχτούν τους καλεσμένους τους στο σπίτι τους, που είναι και μαγαζί ειδών πολυτελείας.

Ένα πολύ μεγάλο δωμάτιο. Φωτισμός που δίνει την εντύπωση ομίχλης, τα έπιπλα είναι αθέατα ή μοιάζουν με ακαθόριστους όγκους και είναι σαν να βρισκόμαστε σε ύπαιθρο. Η σκηνή μένει άδεια λίγα δευτερόλεπτα. Ξαφνικά, ρυθμικοί ήχοι ταμπούρλου. Έπειτα, μακρινή ριπή πολυβόλου.