Διότι ο θάνατος πρέπει να δελεαστεί για να πιαστεί σε μιας ζωής την άκρη, την ακμή.
Έπλεξε, έστριψε, έκαμψε το σώμα του για να το δουν οι λέξεις και να 'ρθουν. Να το πετύχουν. Το περιέλιξε γύρω από αυτές τις λέξεις. Γύρω απ' τις λέξεις αυτές.
Παγίδεψε τις λέξεις εκεί. Παγίδεψε το σώμα του εκεί. Εφηύρε το σώμα του αλλιώς, ένα ξένο σώμα, που θα έτεμνε, θα έπληττε, θα σπάρασσε το δικό του ακαριαία και κάθετα. Και κατευθείαν. Σαν λέξη. Εκεί. Στο όνειρο αυτού του λουτρού. Σ' αυτού του γυμνού σώματος το όνειρο.

Αυτό το βιβλίο είναι ένα πέρασμα απ’ το παρελθόν στο μέλλον. Μια συνέχεια από το θάνατο στη ζώη, απ’ το ψέμα στην αλήθεια. Η Αλίκη είναι η ψυχή μου που θέλει να ξεφύγει απ’ την κόλαση, φυλακισμένη είκοσι χρόνια τώρα. Καταλαβαίνει πως μόνη της θα γλείφει τις πληγές της. Μόνη της θα περπατάει πάνω στ’ αγκάθια. Η αγάπη πονάει. Πονάει όπως η αλήθεια. Και ό,τι γράφω σε αυτές τις ρίγες είναι αλήθεια. Η φαντασία μου παρέμεινε ίδια. Τώρα είμαι ελεύθερη, μεθυσμένη από ήλιο. Ζω, ξαναζώ. Νιώθω τις λέξεις που η μια δίπλα στην άλλη κάνουν προτάσεις ολόκληρες από ωραίες ή άσχημες εικόνες.

Η ποίηση του Σταύρου Σταυρόπουλου, σ' αυτό εδώ το όγδοο βιβλίο του, επανεγγράφει στην πιο μεστή εκδοχή της, όλη τη μαγεία μιας διαδρομής που χάθηκε: Ποιήματα που «φωνάζουν» για την ερημιά των λέξεων που απέμειναν, για τη σιωπή του έρωτα που καραδοκεί, που εισβάλλουν στον χώρο και τον χρόνο και διαπερνούν τα πάντα, αναγγέλλοντας το τέλος. Κάτι σαν προανάκρουσμα του κενού, ενώ η ιστορία εκπνέει. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

Περιεχόμενα

Cavafy is by far the most translated and most well-known Greek poet internationally. His work exists in multiple translations in a wide range of languages and major 20th-century poets as diverse as Auden, Brecht, Brodsky, Durrell, Milosz and Montale have all paid tribute to Cavafy, either by writing poems "in the style of Cavafy", or by openly admitting their debt to his poetry in their own work. 

ΝΕΟΤΗΤΑ 

Η διαυγής λάμψη τ'ουρανού
το τραχύ μεσημέρι 

το ηχηρό κύμα της ακτής
καθώς αστράφτει πριν σκορπίσει

η καθαρή στιγμή που χάνεται
το αστρικό το φως που σβήνει

το αφρισμένο πέλαγος της Πανεπιστημίου
ο εκκωφαντικός αέρας των καφέ

η αδάμαστη ζωή που απλώνεται
η ζωή που μανιώδης φεύγει

ιλιγγιώδης ασυγκράτητη απομακρύνεται
και ψηφίδες πλέον συγκρατεί η μνήμη

Σ‘ εσένα επιστρέφω μία μία τις αστροφεγγιές
που αξιώθηκα
κι εκείνα τα δωρεάν φθινόπωρα
τα πρωτοβρόχια της αγάπης
τη θέα του Αμίλητου
σ’ εσένα, τη Μαρία
από χρόνο ερειπωμένο
που τον κατάφαγαν τα δάκρυα
και τους παλιούς φεγγίζει παραδείσους.

«Η ποίηση ήταν πάντα για μένα η πρώτη "ύλη", η ακατέργαστη, των βιβλίων μου, το μεταφυσικό στοιχείο της όρασής μου».
Αυτό είχα γράψει στον συγκεντρωτικό της ποίησής μου τόμο Μαζεύω τα υπάρχοντά μου.

"ΟΜ"
Δελχί 2001 - Αθήνα 2012
Ραμαγιάνα

Πρώτα ένα βέλος που αλάθευτο καρφώνει
Τα δύο πουλιά μες στα κλαδιά
Χωρίζοντας τη μία στιγμή σπ' την άλλη
Στραγγίζοντας την τελευταία σταγόνα
Του έρωτα. Κόκκινη κραυγή που βάφει
Τα φύλλα σκοτεινά. Αναπνοή που έφυγε και πάει
Και τρέχει στα νερά ξυπνώντας το ποτάμι
[...]

(Από την έκδοση)

Περιεχόμενα

Δίχως ρίζες ομορφιά
ξεγελάς το χώμα παράσιτο του πράσινου
παράσιτο της χαράς
ξεγελάς τη λύπη
ξεγελάς για λίγο τη ζωή
αλλά όχι το θάνατο.
[Από την έκδοση]