"Καληνύχτα":

Στην αρχή
έτσι και πεις πως ξεκινάς
συνήθως υπάρχουν δυο τρόποι:
νοσταλγία
ή
θάνατος.
Έτσι και ακούσεις την πρώτη καληνύχτα
σαν δεις
το πρώτο άρωμα
το πρώτο περίγραμμα να ξεμακραίνει,
λες θάνατος.
Έτσι και πουν να μείνουν
και τα αρώματα σε νοτίσουν
και στο περίγραμμα αγγίζεις τον εαυτό σου
κι η καληνύχτα λέγεται σε κόκκινα κρεβάτια
κι όχι σε γέρικους δρόμους,
λες νοσταλγία.
Άσπονδες καληνύχτες
να λέμε
μέχρι
να καούν όλα
απ' όσα μας είπαν

(Δείγμα γραφής:)


Η ΑΝΑΒΟΛΗ ΜΙΑΣ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑΣ

Συνάντησα στο κατώφλι της οικίας μου τον παραστάτη 
θάνατο. Διαβεβαιώνω τους ποιητές πως οι λαϊκές δοξασί-
ες που τον νομίζουν γέροντα δεν ισχύουν. Ο θάνατος μου 
παρουσιάστηκε ως έφηβος. Είχε λυμένα τα πυρόξανθα 
μαλλιά του (είχαν θρέψει ωστόσο με το χρόνο). Τρόμαξα 
από την ομορφιά του και κλείδωσα την πόρτα μου.

α΄
Η Φιλία είναι το Βαρύ Πυροβολικό
που γκρεμίζει τα απανταχού Σινικά
Τείχη της ανοησίας. 
β΄
Φίλε Φέρε Φίλους Φάγε Φύγε.
γ΄
Η Λεγεώνα των Φίλων (και μάλιστα των ηττημένων φίλων)
είναι, φυσικά, αήττητη!
δ΄
Η Φιλία είναι ο σεβασμός της ιδιοφυίας του φίλου.
(Από την έκδοση)

"ΗΜΟΥΝ ΚΑΠΟΤΕ"
Όταν θα ξαναγεννηθώ
θα 'μαι λιπόσαρκο ποίημα
που θα μιλά
για γερασμένες χορεύτριες που
κουνάνε ακόμα
τα πόδια τους καθισμένες σε καρέκλες
και δεν ξεχνώ
πως ήμουν κάποτε μια λευκή τριανταφυλλιά
έξω απ' τις φυλακές
κι έβλεπα τους δεσμοφύλακες
να σβήνουν τ' αστέρια
για να μην ονειρεύονται οι κρατούμενοι

(Από την έκδοση)