"Η ΑΓΡΥΠΝΙΑ":
Όλοι κοιμούνται 
κι εγώ ξαγρυπνώ 
περνώ σε χρυσή κλωστή 
ασημένια φεγγάρια 
και περιμένω να ξημερώσει 
για να γεννηθεί 
ένας νέος θεός 
μεσ' στην καρδιά μου 
την παγωμένη 
από άγρια φαντάσματα 
και μαύρη πίκρα.

"(Ανοιξιάτικο βράδι. Μεγάλο δωμάτιο παλιού σπιτιού. Μία ηλικιωμένη γυναίκα ντυμένη στα μαύρα μιλάει σ' έναν νέο. Δεν έχουν ανάψει φως. Απ' τα δυο παράθυρα μπαίνει ένα αμείλικτο φεγγαρόφωτο. Ξέχασα να πω ότι η γυναίκα με τα μαύρα έχει εκδώσει δυο-τρεις ενδιαφέρουσες ποιητικές συλλογές θρησκευτικής πνοής. Λοιπόν, η Γυναίκα με τα μαύρα μιλάει στον νέο.) 
Άφησε με να 'ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε! Είναι καλό το φεγγάρι, - δε θα φαίνεται που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις. Άφησε με να 'ρθω μαζί σου. 

Ο ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ
ΑΛΟΓΑ ΠΕΡΗΦΑΝΑ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ
ΙΟΥΛΙΟΣ 1990
ΠΟΝΟΣ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΣ
Η ΜΗΤΕΡΑ
ΣΑΝ ΠΕΤΡΑ
Ο ΧΕΜΙΝΓΟΥΕΙ
ΣΤΑ ΝΗΣΙΑ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΚΑΡΟΥΖΟ
ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΚΙΤΡΙΝΑ
ΞΥΜΦΟΡΑ
ΠΟΙΗΜΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΦΙΛΟ ΜΟΥ ΘΑΝΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ
ΣΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΜΕ ΤΙΣ ΛΙΡΕΣ
Η ΚΥΡΑ-ΚΑΤΙΝΑ
ΔΑΙΜΟΝΟΛΟΓΙΟ
ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΝΕΚΡΟΥ ΠΟΙΗΤΗ
Η ΑΥΤΟΧΕΙΡ
ΚΑΠΝΟΣ Η ΓΑΤΑ
Η ΔΥΣΚΟΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ
ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΒΡΟΧΗ

"Αγάπη, Αγάπη,
δε μούχες φέρει εμένα
μήτ' ένα ψίχουλο φωτός για να δειπνήσω"...

"Γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου
καρδούλα της καρδιάς μου
πουλάκι της φτωχιάς αυλής
ανθέ της ερημιάς μου.

Πού πέταξε τ' αγόρι μου
πού πήγε, πού μ' αφήνει.
Χωρίς πουλάκι το κλουβί
χωρίς νερό η κρήνη.

Πώς κλείσαν τα ματάκια σου
και δεν θωρείς που κλαίω
και δεν σαλεύεις δεν γρικάς
τα που πικρά σου λέω"

Μάης '36

Ριγμένα εκεί κάτω στο πάτωμα με το άδειο τους να χάσκει ολάνοιχτο - ανοιχτό με ατμούς ονείρου αλλά και ανάσαιναν σαν μέσα σε ύπνο τόσο τρυφερά τα δύο παπούτσια όπως τα κοίταζα απ' τη θέση μου του κρεβατιού χωρίς να βλέπω εξ άλλου ακόμα ήταν νωρίς. Και σαν μακριά γιατί η απόσταση χωρίς να ήτανε μεγάλη απλώς φαινότανε ότι. [...] (Από την έκδοση)