Το ποσοστό του οξυγόνου που αντιστοιχεί σε κάθε άνθρωπο, άλλοι το ξοδεύουν μεθοδικά και με κανονικές εισπνοές σ' όλο το μάκρος της ζωής τους άλλοι πάλι με βίαιες και δυσανάλογες δόσεις, ανάμεσα σε δύο νεκροφάνειες. Ποιός θ' αποδειχθεί ότι εκμεταλλεύτηκε καλύτερα εκείνο που του δόθηκε - άγνωστο. Ας μην είμαστε αγνώμονες απέναντι στο τυχαίο που μας επιτρέπει να μιλούμε σα να ήμασταν αθάνατοι. 

Οι μέρες μου όλες λάθος μετρημένες
Καλέ μου ταξιτζή, περαματάρη
Ξεριζωμένο κύλαε το ποτάμι
Δυό γόνατα γυμνά
Σε δίχτυ πληροφοριών μπλεγμένος
Την καταδίκη μου ζητώ
Ποιός χρόνος είναι αυτός
Οιωνός πετόμενος έστη εν μεσουρανήματι
Μεταθανάτια μοιάζει αυτή η χαρά
Λόγια εκ περάτων

Κλειστό είναι το ανοιχτό βιβλίο που κρατάς.
Αλλιώς θα ανοίξει.
Όπως ανοίγει σφαλιστή δίφυλλη πόρτα. Από τη μέση.
Στο στάχωμά τους θα χωρίσουνε τα φύλλα
και με τις έξω άκρες τους στα δάχτυλά σου τρίζοντας
αργά σαν σε ρεζέδες θα περιστραφούν.
Και τότε είναι πού θα διαβάσεις το κενό
- γιατί, ποιο άνοιγμα χωρίς κενό;
Έτσι κι όταν ανοίγω την ψυχή μου.
Για το κενό του ανοίγματος και μόνο.
Όλα τ' άλλα είναι γνωστά. Σαν "ανοιχτό" βιβλίο. [Από την έκδοση]

"Τελικά, τα μόνα πραγματικά αγαπημένα, τα μόνα βαθιά, ώς τα γεράματα, ώς το τέλος, ερωτευμένα ζευγάρια που έχω γνωρίσει ήταν άκληρα".

"Πέφτεις απ' το κλαδί και κλαις. Γιατί; Δεν το 'ξερες πως είσαι φύλλο;"

Διότι ο θάνατος πρέπει να δελεαστεί για να πιαστεί σε μιας ζωής την άκρη, την ακμή.
Έπλεξε, έστριψε, έκαμψε το σώμα του για να το δουν οι λέξεις και να 'ρθουν. Να το πετύχουν. Το περιέλιξε γύρω από αυτές τις λέξεις. Γύρω απ' τις λέξεις αυτές.
Παγίδεψε τις λέξεις εκεί. Παγίδεψε το σώμα του εκεί. Εφηύρε το σώμα του αλλιώς, ένα ξένο σώμα, που θα έτεμνε, θα έπληττε, θα σπάρασσε το δικό του ακαριαία και κάθετα. Και κατευθείαν. Σαν λέξη. Εκεί. Στο όνειρο αυτού του λουτρού. Σ' αυτού του γυμνού σώματος το όνειρο.

Αυτό το βιβλίο είναι ένα πέρασμα απ’ το παρελθόν στο μέλλον. Μια συνέχεια από το θάνατο στη ζώη, απ’ το ψέμα στην αλήθεια. Η Αλίκη είναι η ψυχή μου που θέλει να ξεφύγει απ’ την κόλαση, φυλακισμένη είκοσι χρόνια τώρα. Καταλαβαίνει πως μόνη της θα γλείφει τις πληγές της. Μόνη της θα περπατάει πάνω στ’ αγκάθια. Η αγάπη πονάει. Πονάει όπως η αλήθεια. Και ό,τι γράφω σε αυτές τις ρίγες είναι αλήθεια. Η φαντασία μου παρέμεινε ίδια. Τώρα είμαι ελεύθερη, μεθυσμένη από ήλιο. Ζω, ξαναζώ. Νιώθω τις λέξεις που η μια δίπλα στην άλλη κάνουν προτάσεις ολόκληρες από ωραίες ή άσχημες εικόνες.

Η ποίηση του Σταύρου Σταυρόπουλου, σ' αυτό εδώ το όγδοο βιβλίο του, επανεγγράφει στην πιο μεστή εκδοχή της, όλη τη μαγεία μιας διαδρομής που χάθηκε: Ποιήματα που «φωνάζουν» για την ερημιά των λέξεων που απέμειναν, για τη σιωπή του έρωτα που καραδοκεί, που εισβάλλουν στον χώρο και τον χρόνο και διαπερνούν τα πάντα, αναγγέλλοντας το τέλος. Κάτι σαν προανάκρουσμα του κενού, ενώ η ιστορία εκπνέει. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

Περιεχόμενα

Cavafy is by far the most translated and most well-known Greek poet internationally. His work exists in multiple translations in a wide range of languages and major 20th-century poets as diverse as Auden, Brecht, Brodsky, Durrell, Milosz and Montale have all paid tribute to Cavafy, either by writing poems "in the style of Cavafy", or by openly admitting their debt to his poetry in their own work. 

ΝΕΟΤΗΤΑ 

Η διαυγής λάμψη τ'ουρανού
το τραχύ μεσημέρι 

το ηχηρό κύμα της ακτής
καθώς αστράφτει πριν σκορπίσει

η καθαρή στιγμή που χάνεται
το αστρικό το φως που σβήνει

το αφρισμένο πέλαγος της Πανεπιστημίου
ο εκκωφαντικός αέρας των καφέ

η αδάμαστη ζωή που απλώνεται
η ζωή που μανιώδης φεύγει

ιλιγγιώδης ασυγκράτητη απομακρύνεται
και ψηφίδες πλέον συγκρατεί η μνήμη