Το Ω... ένα κείμενο που γράφτηκε στα αγγλικά στο τέλος της λογοτεχνικής πορείας της Καίης Τσιτσέλη. Ζώντας το αμετάκλητο γεγονός του επερχόμενου θανάτου της, προσπαθεί να παλέψει με την επανάληψη, με τον χρόνο, "με εκείνα τα παράξενα μεγάλα κενά, όταν είμαι εντελώς απούσα (πού;) και τα πάντα μπορούν να επιδιορθωθούν, να επανατοποθετηθούν, να αποκατασταθούν, να επανεπιβληθούν, χωρίς να το ξέρω".
Ένα σπαρακτικό και σκληρό κείμενο, γραμμένο με σπασμωδικές ανάσες, σε μετάφραση από τ' αγγλικά του Άρη Μπερλή (δίγλωσση έκδοση).

Ρώτησαν κάποτε τον Θανάση τι είναι "ψυχικά άρρωστος". Εκείνος αποκρίθηκε: "Είναι αυτός που λέει όλα τα μυστικά του. Ο διαφανής άνθρωπος. Το ρούχο της αθωότητας."

"Το ρούχο της αθωότητας". Ποιήματα γεμάτα ειλικρίνεια. Πότε σκληρά, πότε τρυφερά. Πέτρες και αγριολούλουδα. Μαζεμένα και διαλεγμένα ένα-ένα από τη Μαρία Φαφαλιού εδώ και πολλά χρόνια. Ποιήματα από δημιουργούς άγνωστους ως επί το πλείστον που, συχνά, τους καταξιωμένους και επώνυμους.

Η τελευταία του αμιγώς ποιητική συλλογή, "Ναός του κόσμου", κυκλοφόρησε το 1996. Δεκαεφτά χρόνων απόσταση, που όμως καλύπτεται, με ποιητική συνέχεια και συνέπεια, από σημαντικότατα βιβλία άλλου είδους.

"Κάτω απ’ το εικόνισμα των άστρων", επειδή, στο ναό του κόσμου, το πιο θαυμαστό εικόνισμα, είναι αυτό των άστρων. Κι ακόμη, "Μάσκες του τίποτε" (ο υπότιτλος), επειδή, "όλα του Μηδενός μεταμορφώσεις είναι, μάγια...", όπως έγραψε ο ποιητής, στο πρώτο κιόλας βιβλίο του, Μανθρασπέντα (1977). 

Σχόλια και αυτοσχόλια για την ποιητική τέχνη και τον ανθρώπινο προσδιορισμό.
Ονομάστηκαν "Στάσιμα" (παλιότερα), κάπου στο σκοτεινό "Φαράγγι", "Εαρινό Φθινόπωρο" άλλοτε, "Καταφυγή" και απαξιωτικός "Ψίθυρος" τελικά - στο κέντρο η Ποίηση, η αναγκαιότητα και τα σοβαρά της παιχνίδια ένδον.

Φυσικά όλα υπόκεινται, τίποτε δεν ησυχάζει τελεσίδικα· μήτε τα πάθη, μήτε η ακύρωσή τους στις αφετηρίες των γραφών και στις προσωπικές κινητοποιήσεις του αναγνώστη.

Ας φανταστούμε τον Κόσμο έτσι.