Η μητέρα, η γιαγιά, η έγκυος ξαδέλφη, η λεχώνα κολλητή, η κακοποιημένη θεία, η γεροντοκόρη φίλη της μαμάς, η άπληστη σύζυγος, όλες γυναίκες μίας πόλης "άκοπης και αδιάβαστης" που στέκεται φωτίζοντας τις ιστορίες τους με μια λάμπα δρόμου.

Η συλλογή "Μονά παπούτσια περιπάτου" είναι ιστορίες γυναικών γραμμένες σε δεκαπέντε ποιήματα, είναι σύντομες και αχρείαστες εξομολογήσεις ανθρώπων μόνων που βρήκαν μια σελίδα συντροφιά.

Κλειστά ακόμη τα παράθυρα και ίσως παραμείνουν έτσι για πολύ. Όμως σε κάθε εποχή υπάρχει πάντα η ελπίδα. Κι ένα παράθυρο μπορεί ν’ ανοίξει.

Πολλές ερμηνείες δόθηκαν ίσαμε τώρα στην παλαμική ποίηση, ανάλογα με την καλλιέργεια, τη φαντασία και τις ιδέες κάθε κριτικού. Ανάλογες ήταν επομένως και οι απόψεις – εθνικιστικές ή διεθνιστικές, βιταλιστικές ή μεταφυσικές, σοσιαλιστικές ή αναρχικές – κατά τον καιρό, το πνεύμα και τη λαχτάρα κάθε εποχής. Απόδειξη τούτο της υψηλής πνευματικότητας του όλου έργου του Παλαμά, της πολύπλευρης και ίσως αντιφατικής ψυχής του, που περικλείει μια αλήθεια καθόλου κλειστή και καθιστά το έργο αυτό φυσικό φαινόμενο που αποκαλύπτει θησαυρούς νοημάτων και ρυθμών.

"Τα δέντρα είναι τ' αναλόγια που τα πουλιά ακουμπάνε τα φλύαρα
αναγνώσματά τους
οι δρόμοι προς την ηδονή τη νύχτα χάνονται στο άπειρο - ως ας 
μην ξαναγυρίζαμε - 
αλλά το πρωί βγάζω το καπέλο μου στην καθημερινότητα που
ξαναγράφει απ' την αρχή την Ιλιάδα".

Παγωνιά
φυσάει στους έρημους δρόμους της πολιτείας
ο άνεμος στροβιλίζει τη σκόνη
παρασέρνει τ' αποτσίγαρα, τα σύννεφα, τα χαρτιά
λίγοι μοναχικοί διαβάτες περνάνε βιαστικοί στους δρόμους
φυσάει
φυσάει στις καμινάδες, στις στέγες κάτω απ' τις γέφυρες
φυσάει μες απ' τ' αχαμνά σκέλια των κατάδικων που σουλατσάρουν στα προαύλια των φυλακών
φυσάει στις ματωμένες κοιλιές των γυναικών που γεννάνε έξω απ' τις κλειστές πόρτες των νοσοκομείων
φυσάει στις παράγκες, στα παραπήγματα, στα καπηλειά
φυσάει κάτω απ' τα παλιά ανάχτορα

Νέος στα βάσανα· αχθοφόρος, 
ήξερε καλώς να δένει ξύλα.
Ήρθε στην Αθήνα, όπως όλοι 
δίδασκε πως δεν υπάρχει αλήθεια. 
Πλούτισε παιδεύοντας ανθρώπους 
-Θεοδώρους, Ευάθλους, Κριτίας- 
διάβαζε αποσπάσματα σε φίλους.
Με τους νόμους, διπλωμάτης θούριος 
στα θρησκευτικά όμως όχι τόσο. 
Άθεοι μαζέψαν τα βιβλία 
ένα-ένα... Στη φλέγουσα νυχτιά 
αμετανόητος σχετικιστής 
απ' το πλοιάριο γέλαγε: "Θεοί, 
πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος".

Την κυνήγησα
τη χτύπησα
την ξαναχτύπησα
ευέλικτη πάντα
μου ξέφευγε
προσπάθησα
να την πνίξω
έσπασα ένα ποτήρι
μάτωσα
εκείνη έτρεχε
στο δωμάτιο σαν τρελή
πάνω κάτω
πάνω κάτω
όμως τη στρίμωξα
και τη χτύπησα
με λύσσα
καθώς ο Ρασκόλνικοφ
με παρακολουθούσε
ατάραχος
από παρακείμενη
βιβλιοθήκη
το σώμα της
άψυχο
συρρικνωμένο
λίγο αίμα
πλάι στο κεφάλι της
βρομερή μύγα
μουρμούρισα
άθλιε τοκογλύφε
του χαμένου μου
χρόνου

Πάνω στο απάτητο χιόνι
έμειναν τα βήματα
του επαίτη
που κτύπησε μιαν αφιλόξενη
πόρτα
και απομακρύνθηκε.

μελάνιασαν τα χέρια μου
να σε κρατάω όλη μέρα αγκαλιά.
και πώς όχι;
ακόμα και δέκα κιλά νέας ζωής
κάνουν το παλιό αίμα να επαναστατεί