«Ψυχή»
Κάτω από τους ασφόδελους
θυσίας με τραβάει μυρωδιά
αφέγγαρη νύχτα των Πλειάδων
του γλαυκού απόκοσμο πέπλο

Κάλεσμα σώματος
που μέρες εννιά θρηνώ
που το έχω μοιραστεί
μ' άλλες ψυχές άλλα κορμιά
στους αδηφάγους χρόνους

Έχω γευτεί τη χαρά
εκείνο όταν χαιρόταν
έχω την απληστία του
δαυλίσει για τ' άυλα
και τα υλικά

Πού να κρυφτώ
μέσα του μονάχα
ζητώ να μπω
να θεριέψω την ανάσα
γεμάτοι πνεύμονες
κάτω από στήθος
χαραγμένο από μάχες
κι από τ' άλλα

Ένα αφηγηματικό ποίημα μακράς πνοής, πνευματικό κέντρο του οποίου δεν είναι το ρίζωμα αλλά το ξερρίζωμα εν όψει της προσωπικής αλήθειας.

"Η αλήθεια, η αλήθεια! Πάντα καθυστερημένη. Ποτέ δεν έφθανε στην ώρα της. Πάντα αργούσε, απισθόβουλη. Λες κι ήταν η γυναίκα ενός πιο ηλικιωμένου. Την ήθελα χωρίς να θέλω να την παντρευτώ. Δεν έπαψα να διψάω για την αλήθεια των ανωτέρων ώστε να ‘μαι αντάξιός τους, ενώ ζούσα μόνος σαν τον ξιφία μέσα στη δική μου αλήθεια που συνεχώς σχηματιζόταν και αποσχηματιζόταν κάθε φορά που ‘θελα να την εκθέσω για να πείσω και να δοξασθώ... ".

ΜΑΓΝΗΤΙΚΗ ΘΥΕΛΛΑ
Όταν στέκεσαι αντίκρυ φωτεινή και πασίχαρη
με τις μηχανές αναμμένες
έτοιμη για απογείωση
εκτρέπονται τα ποτάμια από τις κοίτες τους
και τα ζωντανά πελαγώνουν.
Υπερταχείς άνεμοι διπλώνονται
γύρω από τσακισμένες συνάψεις.
Ράχες χλοερές κοκκινίζουν
από αθρόες σφαγές αδελφωμένων γιγάντων.
Η θάλασσα νοικοκυρεύεται γινατωμένη
τινάζοντας τ' αφρομολυβιά της σκεπάσματα
πάνω σε ασπροβάλτες και μαραγκιασμένες λουτροπόλεις.
[Από την έκδοση]

Ακούστε με κι αφουγκραστείτε
και μάθετε ποιος είμαι, ποιος!
Εγώ 'μαι αυτός π' εσείς μισείτε,
το φίδι, ο δράκος, ο σκορπιός!

Φριχτό δεν ήμουν πάντα τέρας,
πλάστηκα αρχάγγελος φωτός,
μα θέλησ' όλων ο πατέρας
να σέρνομαι φολιδωτός.
[...]
[Από την έκδοση]

Η Αντριάνα Μίνου μας προσφέρει ένα ακόμη βιβλίο, που αυτή τη φορά δεν είναι απλώς ένα ακόμη κομμάτι του μαγικού ποιητικού της κόσμου αλλά ένα σύνθετο παζλ από διαφορετικές μορφές τέχνης όπου η ποίηση συναντάει τη ζωγραφική και οι δύο μαζί ενώνονται με τη μουσική. Με τα λόγια της συγγραφέως:

ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ

Η ενανθρώπιση δεν συνέβη στον ορισμένο υετό
Ιπτάμενη τραγούδησε η Άρπυια τον σκοπό της
Βρεγμένη από τη θύελλα πεντακάθαρη
Και εν συνεχεία διαθλάστηκε στα εφτά της χρώματα
τα χαϊκού της Ίριδας.
[Από την έκδοση]

Ένας Ινδιάνος αποσπάται από το σώμα Εκείνης και με τα δεκαεννέα στόματά του λέει την Ιστορία. Εκείνη ταυτίζεται. Η Ιστορία είναι παρούσα τούτη τη νύχτα των χτύπων... ασθενής αλλά παρούσα. Ποια είναι τα λόγια τους που θέλησαν να γίνουν ποιήματα; 

Η υπαρξιακή αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου αποτυπώνεται έντονα στους στίχους. Αντιμέτωποι με τα αιώνια ερωτήματα, σε σχέση με την ζωή και το νόημά της, τον έρωτα, την μοναξιά, την βιοπάλη, τον θάνατο, ψάχνουμε απαντήσεις-λύσεις.
Ασπρόμαυρες εικόνες της πόλης και των ανθρώπων της, μικρές ιστορίες καθημερινότητας, φλας και αναλαμπές στην μονοτονία και στο γκρίζο της ρουτίνας.