Ο ανά χείρας τόμος τιμά την ομότιμη καθηγήτρια ιστορία της τέχνης της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών Νίκη Λοϊζίδη. Στόχος του τόμου δεν είναι να προχωρήσει σε σπουδαιοφανείς (και για αυτό κενές περιεχομένου) αποτιμήσεις.
Σε ό, τι αφορά τη συνολική σταδιοδρομία της τιμώμενης, παρέχεται στο πρώτο τμήμα κάποιο σύντομο, οργανωμένο (και όχι εξαντλητικό) υλικό από την προσωπική της πορεία.
Ένας γερμανός φιλόσοφος, ο Martin Heidegger, βλέπει έναν πίνακα του Ολλανδού ζωγράφου Van Gogh που απεικονίζει ένα ζευγάρι παπούτσια. Ο πίνακας τον εντυπωσιάζει και του αφιερώνει ένα εκτενές σχόλιο. Ένας Αμερικανός ιστορικός τέχνης, ο Meyer Schapiro, διαβάζει το σχόλιο του φιλοσόφου και διατυπώνει γραπτώς τις αντιρρήσεις του. Ένας Γάλλος φιλόσοφος, ο Jacques Derrida, διαφωνεί και με τους δύο, προχωρεί σε μια συγκριτική ανάγνωση των θέσεών τους και συγγράφει επ' αυτού ένα δοκίμιο.
Οι κατοικίες και όλα τα κτίρια αμιλλώνται μεταξύ τους ως προς τη λειτουργικότητα και τη μεγαλοπρέπεια τους, αποκρυσταλλώνουν όμως εξίσου και τα ανθρώπινα πάθη. Αυτή η ανθολογία κειμένων για την αρχιτεκτονική δεν έχει σκοπό να αμφισβητήσει τις δηλωμένες προθέσεις τους ούτε να καταστεί ευρετήριο αρχιτεκτονικών στυλ και τάσεων. Δεν αντιπαραθέτει θεωρίες ούτε αποτελεί πραγματεία περί αναλογιών η παρουσίαση των νέων δυνατοτήτων που προσφέρει η τεχνολογική εξέλιξη. Θέλει να αποτίσει φόρο τιμής, μέσω μιας ποικιλίας μαρτυριών, σε έναν κλάδο που επιβάλλεται με τα έργα στο βλέμμα μας.
Τα μουσεία, τα θέατρα, οι χορευτικές σκηνές εξακολουθούν να επιλέγουν με κοινωνικά κριτήρια το κοινό τους, και αυτό συμβαίνει επειδή οι σιωπηρές συνθήκες πρόσβασης στα έργα της επίσημης κουλτούρας -δηλαδή η πρόωρη επαφή με αυτά (συνδεδεμένη με την υψηλή κοινωνική καταγωγή), καθώς και η σχολική εκπαίδευση- παραμένουν ακόμη άνισα κατανεμημένες μεταξύ των κοινωνικών ομάδων.
Ο άνθρωπος δεν δείχνει τον πραγματικό του εαυτό παρά μόνο σε ό,τι κάνει. Εκεί, και μόνο εκεί, προσφέρει την αληθινή διάσταση του εαυτού του. Ο Γκαίτε, ένας από τους σοφώτερους ανθρώπους όλων των εποχών, βρήκε τα πιο σωστά λόγια: "Δεν μπορούμε να γνωρίσουμε τα έργα τέχνης όταν τα βλέπουμε μόνο ολοκληρωμένα, πρέπει να τα έχουμε γνωρίσει και εν τω γεννάσθαι. Πρέπει να εισχωρήσουμε στο μυστικό του δημιουργείν ενός καλλιτέχνη, για να καταλάβουμε το δημιούργημά του".
S. Sweig
Ένας από τους πιο φημισμένους ζωγράφους από όλους τους Ισπανούς, πράγματι γεννημένος στην Κρήτη.
O δημόσιος χώρος υπάρχει από πάντα. Είναι ο χώρος κίνησης, περιπλάνησης, συναναστροφής, σύγκρουσης, ανταλλαγής, συναλλαγής, συμπαραγωγής, συνάθροισης, συσσώρευσης. Είναι πάντα το «έξω» σε σχέση με το «μέσα», το δημόσιο σε σχέση με το ιδιωτικό, το ανοιχτό σε σχέση με το κλειστό.
Βιώνουμε μια εποχή ένδειας. Απίστευτης ένδειας, πνευματικής αλλά και όχι μόνο. Όσα γνωρίσαμε και αγαπήσαμε, όσα μας γαλούχησαν, μας διαμόρφωσαν και θεωρήθηκαν κάποτε δεδομένα έχουν πια εξαφανιστεί. Ισοπεδώθηκαν, γκρεμίστηκαν και δεν μένει τίποτα να θυμίζει όσα σημαντικά συνέβησαν άλλοτε σ’ αυτόν τον τόπο.
Με το τέλος της πρώτης μετά τον πόλεμο γενιάς, άρχισαν αυτομάτως να ξεχνιούνται πράγματα, ποιότητες. Ένας ένας φεύγοντας, οι άνθρωποι αυτοί άφησαν πίσω τους κενό δυσαναπλήρωτο, με αποτέλεσμα σήμερα να μην υπάρχει ουσιαστικά μια πνευματική ηγεσία. Η μνήμη χάθηκε, σβήστηκε...
Τον Απρίλιο του 2014 έλαβα μία επιστολή από το Πανεπιστήμιο της Τεχεράνης με την πρόσκληση να απευθύνω την κεντρική ομιλία στο Α΄ Ιρανικό Συνέδριο για τον Σαίξπηρ.
Αποφάσισα να πάω, χωρίς δεύτερη σκέψη. Ήταν ένα πολύ παλιό μου όνειρο να ταξιδέψω στο Ιράν. [...]
Ποιος και τι ακριβώς ήταν ο Ηλίας Πετρόπουλος; Σπούδασε νομικά, χωρίς ποτέ να πάρει πτυχίο και να ασκήσει τη δικηγορία. Ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία, χωρίς να ακολουθήσει δημοσιογραφική καριέρα. Ξεκίνησε γράφοντας μονογραφίες για εικαστικούς καλλιτέχνες, χωρίς να έχει σπουδάσει καλές τέχνες. Έγραψε ποίηση, χωρίς να υπάρξει ποτέ καθαρόαιμος ποιητής. Επιδόθηκε σε λαογραφικές, γλωσσολογικές και λεξικογραφικές έρευνες και μελέτες, χωρίς να ισχυριστεί ότι είναι επιστήμων λαογράφος ή γλωσσολόγος.
