Η μορφή του χώρου επηρεάζει τον τρόπο που βλέπουμε, ακούμε και προσεγγίζουμε τους άλλους ανθρώπους. Άλλοτε ο χώρος μας φέρνει πιο «κοντά» και άλλοτε πιο "μακριά", αλλάζοντας τις μεταξύ μας αποστάσεις, όχι στην απόλυτη τους διάσταση, αλλά ως προς τις δυνατότητες που έχουν οι φωνές, τα βλέμματα και οι κινήσεις μας να διευκολύνονται ή να δυσχεραίνονται.
Το 1944 ο Φρανσουά Λε Λιονναί συλλαμβάνεται και οδηγείται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Ντόρα-Μιττελμπάου, στη Γερμανία. Ακόμη κι εκεί, όμως, συνεχίζει την αντίσταση που είχε ξεκινήσει στο Παρίσι, σαμποτάροντας την κατασκευή των συστημάτων κατεύθυνσης των πυραύλων V2, εργασία που του αναθέτουν λόγω της ιδιότητάς του ως μαθηματικού και χημικού μηχανικού. Όμως αυτός δεν είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο αντιστέκεται και επιβιώνει μέσα στη φρίκη του στρατοπέδου.
Ο Πέτρος της εικόνας (για τους πολλούς)...
Ο Πέτρος των λέξεων (για τους υποψιασμένους).
Ο Πέτρος όσων διαβάζουν τα κείμενά του -όταν αποφασίζει να γράψει- ή είχαν την τύχη να τον ακούσουν στο ραδιόφωνο με αυτή τη βραχνή, καπνισμένη φωνή που, όταν ξεθαρρεύει, κάνει μακροβούτια στη συγκίνηση και ανασύρει θησαυρούς - προσωπικούς, συλλογικούς, πολύτιμους.
Ο Πέτρος του αισθήματος (για τους τυχερούς)...
Στην ανα χείρας δοκιμή επιχειρείται η μελέτη όψεων της συντήρησης ξύλινου τεχνουργήματος θέτοντας διαρκώς ερωτήματα, τα οποία αφορούν τόσο τη σκεπτέα κρίση του συντηρητή όσο και τη διαλεκτική, που αναπτύσσει με τη σχετική βιβλιογραφία. Κατ'αυτόν τον τρόπο, δομείται μια κριτική πρόταση, η οποία περιλαμβάνει τόσο τα στάδια της συντήρησης όσο και τη διαχείριση των υλικών και των μεθόδων, ακολουθώντας τον κείμενο διάλογο της βιβλιογραφίας. Τελικός κριτής της ανωτέρω δοκιμής καθίσταται ο αναγνώστης προτείνοντας επιμέρους συζητήσεις για τους ερευνητικούς ορίζοντες των έργων τέχνης.
Αποτέλεσμα δεκαετούς έρευνας, διαβασμάτων, συζητήσεων και διδασκαλίας, το βιβλίο αυτό ασχολείται με τα κείμενα που γράφτηκαν για τη φωτογραφία στο γύρισμα του 19ου προς τον 20ό αιώνα. Εξετάζει πώς αντιμετωπίζουν τις φωτογραφικές εικόνες ως αντικείμενα που μέσω της μορφής τους παραπέμπουν σε κάτι πολύ πέρα από αυτά: σε αξίες, νοήματα και συναισθήματα που θα έπρεπε να αφορούν όλους τους ανθρώπους.
Η Ρένα Κοσσέρη πριν αποφασίσει να αποσυρθεί από τη δημοσιότητα της γραφής, στερώντας τις σελίδες του περιοδικού Σημειώσεις από την πολύτιμη παρουσία της, είχε ήδη αφήσει το αποτύπωμα της σκέψης της σε μία σειρά δοκιμίων για τον Αρτώ, τον Ντοστογιέφσκι, τον Τόμας Μάν κ.ά.
Το βιβλίο διαπραγματεύεται τη θέση κάθε είδους πειραματικής μουσικής με την καπιταλιστική διαμεσολάβηση. Μέσω μιας σειράς δοκιμίων από καλλιτέχνες όπως ο Bruce Russell, o Εddie Prevost, ο Mattin, η Nina Power κ.α. το βιβλίο παραθέτει προβληματισμούς για τη θέση του πειραματισμού στην μεταπολεμική εποχή. Τα κείμενα κινούνται μεταξύ μιας παιχνιδιάρικης διάθεσης, κατάθεσης προσωπικών εμπειριών και της μεθοδολογικής προσέγγισης της σύγχρονης πειραματικής μουσικής. Έρχονται να φωνάξουν πως τα είδη της μουσικής δεν έχουν πλέον καμία σημασία και πως ο κάθε είδους πειραματισμός μας αφορά.
Κατά την πραγματοποίηση της έρευνας για την περφόρμανς στην Ελλάδα θεωρήθηκε απαραίτητη η διεύρυνση του ορισμού του μέσου, ώστε αυτός να ανταποκρίνεται στην τοπική παραγωγή, χωρίς να περιορίζεται από τις "καθαρολογικές" τάσεις της καθιερωμένης -κατά τα δυτικά πρότυπα- έρευνας. Ως αποτέλεσμα, η περφόρμανς αναγνωρίζεται εδώ ως μια εικαστική παράσταση, με ή χωρίς σενάριο, η οποία μπορεί να περιλαμβάνει στοιχεία του τυχαίου και του αυθόρμητου ή να είναι προσεκτικά σχεδιασμένη και ενορχηστρωμένη, και είτε να πλαισιώνεται είτε όχι από τη συμμετοχή του κοινού.
Διαβάζοντας το Κολοκοτρωνέικο, πέραν των αμιγώς επαναστατικών «ρεπορτάζ», ο αναγνώστης έχει πρόσβαση και σε πλήθος «λεπτομερειών» που η επίσημη ιστορία αποσιωπά εκ συστήματος, όπως λόγου χάρη:
Ότι στη Λευκάδα (Santa Maura), λίγο πριν την έκρηξη της Επανάστασης, κυκλοφορούσε ένας καουμπόης με την παραδοσιακή στολή του (καπέλο αλά Τζον Γουέιν, μπότες με σπιρούνια κτλ.).
