Το πρόβλημα της ποίησης είναι η ποίηση. Αυτή είναι η οδυνηρή εμπειρία του αιώνα. Όχι πια «τι χρησιμεύουν οι ποιητές σ' έναν στερημένο καιρό»., αλλά τί χρησιμεύει μια στερημένη ποίηση σ' έναν στερημένο καιρό. Η αγωνία του Holderlin ματαιώθηκε από τους ίδιους τους ποιητές για τους οποίους ρωτούσε. Έτσι, η κομμένη γλώσσα της ποίησης ψέλλισε την ελεγεία της, το requiem μιας ποίησης που πεθαίνει και ταυτόχρονα μιλά για την ικανότητά της να πεθαίνει ή για την ελευθερία της να πεθαίνει. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Στον συλλογικό αυτό τόμο μελετάται για πρώτη φορά τόσο διεξοδικά η σχέση του Νίκου Καζαντζάκη με την πολιτική. Πανεπιστημιακοί, ειδικοί ερευνητές του έργου του, πολιτικοί, διπλωμάτες και δημοσιογράφοι παρουσιάζουν ποικίλες πτυχές αυτής της σχέσης μέσα από πρωτότυπη έρευνα, που φέρνει στο φως άγνωστα ή ελάχιστα γνωστά στοιχεία.

Ο Ανδρέας Κάλβος αντιμετωπίστηκε στο παρελθόν ως εθνικός ποιητής, ωστόσο για δεκαετίες αγνοήθηκαν τόσο τα ιταλικά του έργα όσο και η πνευματική του διαμόρφωση. Σήμερα ξέρουμε ότι ο Κάλβος δεν ήταν εξαρχής ένας Έλληνας ποιητής και ότι η ποίηση ήταν μόνο μια πλευρά της πνευματικής δραστηριότητας ενός ανθρώπου των γραμμάτων που επιδίωκε να συμμετέχει στον δημόσιο χώρο με τρόπο πολιτικό και ήθελε επίμονα, ως το τέλος και με όποιο τίμημα, να ζήσει από τα γράμματα.

Ποιητής του πικρού γέλιου, του αυτοσαρκασμού και της αυτοαναίρεσης, ο Γιάννης Βαρβέρης θα καταφέρει μέσα στην ποίησή του να δημιουργήσει έναν ευδιάκριτο κώδικα. Μια γλώσσα και ένας στοχασμός σε κίνηση και σε εξέλιξη με σταθερές αναφορές και σταθερά μοτίβα.

Ζούσε κάποτε ένα ψάρι που ο εφιάλτης του ήταν το νερό. Τις νύτες έγδερνε τα λέπια του μ’ ένα βαθύ του φόβου του ξυράφι κι έτσι γδαρμένο και μες στα αίματα, όταν κυμάτιζε ήρεμα σκαρφάλωνε στο όριο τ’ ουρανού του, εκεί που άσκοπα φλυαρούσε ο παφλασμός, και κλαίγοντας όλο παρακαλούσε: "Ουρανέ μου κάνε με πουλί, δώσ’ μου φτερά από τον αφρό σου, καλύτερα ο αέρας, το στεγνό νερό, παρά ο υγρός βυθός σου".

Το έργο του Βασίλη Μόσχου είναι αποτέλεσμα πολύχρονης συστηματικής μελέτης-εργασίας και συγκροτεί ένα μεγάλο μέρος της ομώνυμης διδακτορικής διατριβής του συγγραφέα. Έρχεται, δίχως υπερβολή, να προσθέσει το δικό του βάρος στην ελληνική κομμουνιστική ιστοριογραφία, στο πλαίσιο της οποίας πρώτη φορά επιχειρείται μια ολοκληρωμένη αποτίμηση της πολιτικής στάσης των λογοτεχνών στη δεκαετία του '40, βασισμένη στα αρχεία των ίδιων και σε άρθρα τους.

Στον σύγχρονο κόσμο, η μετάφραση βρίσκεται παντού. Υπερκαταναλώνουμε μεταφράσεις: στη λογοτεχνία, φυσικά, στην εκπαίδευση, ως γνωστόν, αλλά και παντού, ειδικά στους επιστημονικούς και τεχνικούς τομείς. Όσο για τη φιλοσοφία, τις ανθρωπιστικές επιστήμες και την πολιτική παραπέμπουν σε παραδόσεις πολιτιστικές, βλέπε εθνικές, που απαιτούν μεγάλη προσπάθεια μετάφρασης και ερμηνείας. Αλλά, σε αυτό τον κόσμο που μετατρέπεται ολοταχώς σε πύργο της Βαβέλ, ξεχνούμε ότι η μετάφραση δεν είναι το πρωτότυπο, ότι πρόκειται για το έργο ενός μεταφραστή.

Ο τελευταίος τόμος που ολοκληρώνει τα προσωπικά ημερολόγια του Γιώργου Σεφέρη, και καλύπτει τα τελευταία χρόνια της ζωής του. 

Ο τόμος αυτός αποτελείται από εννιά πρωτότυπα κείμενα που αφορούν ορισμένες από τις πτυχές του έργου και της ζωής του Λεωνίδα Χρηστάκη (1928-2009), καθώς και από ένα ήδη δημοσιευμένο κείμενο που εμπεριέχεται εν προκειμένω ως επίμετρο. Τα εννιά κείμενα καταπιάνονται με τον Χρηστάκη ως πολιτικό υποκείμενο, ως πατέρα, ως