Στο σαγηνευτικό αυτό αριστούργημα, με τον αινιγματικά πολυσήμαντο τίτλο "Ο Αδαής και ο Παράφρων", η ιατροδικαστική αναλαμβάνει να κατατεμαχίσει και να αποσυνθέσει την πλέον υπέροχη και φωτεινή απ' όλες τις όπερες του Μότσαρτ, τον Μαγικό Αυλό. Παράλληλα, ανατέμνει με την ακρίβεια νυστεριού τη σχέση γονιού-παιδιού, όπως και τη σχέση καλλιτέχνη-σκηνής-κοινού, αποδίδοντας εκατέρωθεν τις ευθύνες. Όμως και η ίδια η ιατροδικαστική είναι καταδικασμένη να συστρέφεται γύρω από την ακατανόητη, για όλους τους υπόλοιπους, αυτοαναφορικότητά της.

Ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος Ιμμάνουελ Καντ ταξιδεύει με τη σύζυγό του, τον υπηρέτη του και τον παπαγάλο του με ένα υπερωκεάνιο προς τη Νέα Υόρκη, στη δική μας σύγχρονη εποχή (το έργο γράφτηκε το 1978). Το Πανεπιστήμιο της Κολούμπια πρόκειται να τον αναγορεύσει Επίτιμο Διδάκτορα. Ο Καντ υποφέρει από γλαύκωμα και είναι σχεδόν εντελώς τυφλός. Το Πανεπιστήμιο της Κολούμπια διαθέτει τους καλύτερους οφθαλμιάτρους στον κόσμο, κι έτσι σκοπός του ταξιδιού δεν είναι μόνο η βράβευση του Καντ, αλλά και η εγχείρηση για να αποκτήσει ξανά το φως του.

«Καθώς για μια ακόμα φορά, αν και πολύ πιο συνετά αυτή τη φορά, έγινα έρμαιο της ασθένειας και της παθογένειάς μου, σκέφτηκα, τι κάνουμε τώρα; Και στρώθηκα κάτω και άρχισα να γράφω. Και το μόνο που σκεφτόμουν όλη την ώρα που έγραφα, ήταν ότι, μόλις ξεμπερδέψω με δαύτα, θα μαγειρέψω κάτι, θα φάω κάτι, επιτέλους θα φάω πάλι κάτι ζεστό, και αιφνιδίως, καθώς όσην ώρα έγραφα είχα ξεπαγιάσει, φόρεσα την τραγιάσκα. Όλοι φοράνε μια τέτοια τραγιάσκα, σκέφτηκα, όλοι, καθώς έγραφα και έγραφα και έγραφα...»