«Η κάµαρα ήταν πτωχική και πρόστυχη,
κρυµένη επάνω από την ύποπτη ταβέρνα»

Κ. Π. Καβάφης

Υπάρχει κάτι Πλατωνικό στον έρωτα του Καβάφη, που τον θέλει όχι απόγονο της Αφροδίτης μα της Πενίας, και ως έτσι, ο έρωτας στον καβαφικό άνθρωπο βιώνεται ως στέρηση. Μπροστά σ’ αυτό το ανεκπλήρωτο, ο ποιητής (μετά)πλάθει τα κορμιά σαν εργαλεία ελευθερίας στον κατά τα άλλα βαρύ μοναχισμό του. Ενώ με τη μνήμη, βρίσκει καταφύγιο στην κάμαρη ενός ιδεατού παρελθόντος που αντιστέκεται στον φθοροποιό χρόνο, διασφαλίζοντας τον πόθο για το ωραίο, το αιώνια γλυκό και ανόθευτο.

Οι Εκδόσεις "Νεφέλη" εγκαινιάζουν μια σειρά μονόφυλλων με ποιήματα του Κ. Π. Καβάφη. Με αφετηρία τη συνήθεια του ίδιου του ποιητή να τυπώνει τα ποιήματά του σε μονόφυλλα και στη
συνέχεια να συνθέτει με αυτά συλλογές, τα δώδεκα μονόφυλλα, ένα για κάθε μήνα του 2013, θα διευρύνουν το διάλογο ανάμεσα στην ποίηση του Καβάφη και σε εικαστικούς καλλιτέχνες.

Με τη συνεργασία δώδεκα εικαστικών καλλιτεχνών, επιλεγμένα ποιήματα του Αλεξανδρινού ποιητή ξαναδιαβάζονται και γίνονται η αφετηρία νέων εικαστικών έργων, κυρίως σχεδίων.

Οι Εκδόσεις "Νεφέλη" εγκαινιάζουν μια σειρά μονόφυλλων με ποιήματα του Κ. Π. Καβάφη. Με αφετηρία τη συνήθεια του ίδιου του ποιητή να τυπώνει τα ποιήματά του σε μονόφυλλα και στη
συνέχεια να συνθέτει με αυτά συλλογές, τα δώδεκα μονόφυλλα, ένα για κάθε μήνα του 2013, θα διευρύνουν το διάλογο ανάμεσα στην ποίηση του Καβάφη και σε εικαστικούς καλλιτέχνες.

Με τη συνεργασία δώδεκα εικαστικών καλλιτεχνών, επιλεγμένα ποιήματα του Αλεξανδρινού ποιητή ξαναδιαβάζονται και γίνονται η αφετηρία νέων εικαστικών έργων, κυρίως σχεδίων.

Οι Εκδόσεις Νεφέλη ολοκλήρωσαν μια σειρά μονόφυλλων με ποιήματα του Κ. Π. Καβάφη, με αφετηρία τη συνήθεια του ίδιου του ποιητή να τυπώνει τα ποιήματά του σε μονόφυλλα και στη συνέχεια να συνθέτει με αυτά συλλογές. Με τη συνεργασία δώδεκα εικαστικών καλλιτεχνών, επιλεγμέ-να ποιήματα του Αλεξανδρινού ποιητή ξαναδιαβάστηκαν και έγιναν η αφετηρία νέων εικαστικών έργων. Υπερβαίνοντας τη συμβατική εικονογράφηση, οι καλλιτέχνες διεισδύουν στην ατμόσφαιρα των ποιημάτων και αποτυπώνουν μια δική τους ανάγνωση.

- Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;

Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.

- Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ' οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.

- Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;
[...]

(Από την έκδοση)

Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος 
για τα ωραία και μεγάλα έργα 
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα 
ενθάρρυνσι κ' επιτυχία να σε αρνείται· 
να σ' εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες, 
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες. 
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις, 
(η μέρα που αφέθηκες κ' ενδίδεις), 
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα, 
και πηαίνεις στον μονάρχην Αρταξέρξη 
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του, 
και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια. 
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία 
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις. 

"ΕΝ ΤΩ ΜΗΝΙ ΑΘΥΡ":
Με δυσκολία διαβάζω 
στην πέτρα την αρχαία.
"Κύ[ρι]ε Ιησού Χριστέ". 
Ένα "Ψυ[χ]ήν" διακρίνω.
"Εν τω μη[νΙ] Αθύρ" 
"Ο Λεύκιο[ς] ε[κοιμ]ήθη".
Στη μνεία της ηλικίας 
"Εβί[ωσ]εν ετών",
το Κάππα Ζήτα δείχνει 
που νέος εκοιμήθη.
Μες στα φθαρμένα βλέπω 
"Αυτό[ν]... Αλεξανδρέα".
Μετά έχει τρεις γραμμές 
πολύ ακρωτηριασμένες·
μα κάτι λέξεις βγάζω - 
σαν "δ[ά]κρυα ημών", "οδύνην",
κατόπιν πάλι "δάκρυα", 
και "[ημ]ίν τοις [φ]ίλοις πένθος".
Με φαίνεται που ο Λεύκιος 

"ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ":
Σαν σώματα ωραία νεκρών που δεν εγέρασαν
και τάκλεισαν, με δάκρυα, σε μαυσωλείο λαμπρό,
με ρόδα στο κεφάλι και στα πόδια γιασεμιά -
έτσ' η επιθυμίες μοιάζουν που επέρασαν
χωρίς να εκπληρωθούν· χωρίς ν' αξιωθεί καμιά
της ηδονής μια νύχτα, ή ένα πρωί της φεγγερό.

(Από την έκδοση)

"ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΟΥ ΠΡΩΪΟΥ":
Εδώ ας σταθώ. Κι ας δω κ' εγώ την φύσι λίγο. 
Θάλασσας του πρωϊού κι ανέφελου ουρανού 
λαμπρά μαβιά, και κίτρινη όχθη· έλα 
ωραία και μεγάλα φωτισμένα.

Εδώ ας σταθώ. Κι ας γελασθώ πως βλέπω αυτά 
(τα είδ' αλήθεια μια στιγμή σαν πρωτοστάθηκα)· 
κι όχι κ' εδώ τες φαντασίες μου, 
τες αναμνήσεις μου, τα ινδάλματα της ηδονής.

(Από την έκδοση)

"ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ":
Η ώρα μια την νύχτα θάτανε, 
ή μιάμισυ.

Σε μια γωνία του καπηλειού· 
πίσω απ' το ξύλινο το χώρισμα. 
Εκτός ημών των δυό το μαγαζί όλως διόλου άδειο. 
Μια λάμπα πετρελαίου μόλις το φώτιζε. 
Κοιμούντανε, στην πόρτα, ο αγρυπνισμένος υπηρέτης.

Δεν θα μας έβλεπε κανείς. Μα κιόλας
είχαμεν εξαφθεί τόσο πολύ,
που γίναμε ακατάλληλοι για προφυλάξεις. [...]

(Από την έκδοση)