Ανοίκειοι τόποι, η τελετουργία του ταξιδιού, η διαχείριση της μνήμης μέσα στην άλλοτε ασφαλή κι άλλοτε επίφοβη ουδετερότητα χώρων που γίνονται προσωρινά οικείοι (δωμάτια ξενοδοχείων, αίθουσες αναμονής αεροδρομίων, κουπέ τρένων).

Η βιαστική εκχώρηση κάθε διεκδίκησης που προϋποθέτει σάρκα και σώμα και αισθήσεις στην ασφάλεια της γραφής, ως σωτηρία αλλά και ως υπεκφυγή. 

Η αγωνία να οικοδομεί διαρκώς ο αφηγητής με λέξεις μια ταυτότητα, ένα ιδιότυπο εισιτήριο για να ακυρώνει σε κάθε διαδρομή στην πραγματικότητα, με ολοένα πιο απαιτητική πρόβλεψη για επιστροφή.